… Ես պատկերացրեցի, թե ինչպես են երեխաները երեկոյան խաղում հսկայական տարեկանի դաշտում: Հազարավոր փոքրիկներ, իսկ շուրջը ոչ մի շունչ չկա, ոչ մի մեծ մարդ, բացի ինձնից: Իսկ ես կանգնել եմ հենց ժայռի եզերքին, անդունդին մոտ, հասկանու՞մ ես: Եվ իմ գործն է որսալ երեխաներին, որպեսզի նրանք անդունդը չընկնեն: Հասկանու՞մ ես, նրանք խաղում են ու չեն նկատում, թե ուր են վազում, իսկ այդ ժամանակ ես վազ եմ տալիս ու բռնում եմ նրանց, որպեսզի վայր չընկնեն: Ահա և իմ ամբողջ գործը: Հսկել երեխաներին տարեկանի արտում, անդունդի եզրին: Գիտեմ, դա հիմարություն է, բայց դա միակ բանն է, որ ես իսկապես ուզում եմ: Հավանաբար ես հիմար եմ…
Անդունդը, որի վրայով դու թռչում ես, ահավոր անդունդ է, վտանգավոր: Նա, ով կընկնի այնտեղ, երբեք չի զգա հատակը: Նա կընկնի, կընկնի անվերջ: Դա պատահում է այն մարդկանց հետ, ովքեր իրենց կյանքի ինչ-որ մի պահի սկսել են որոնել այն, ինչը չի կարող տալ նրանց սովորական շրջապատը: Ավելի ճիշտ, նրանք կարծում են, թե սովորական միջավայրում իրենց համար ոչինչ գտնել չեն կարող: Եվ նրանք դադարել են որոնել: Դադարել են որոնել՝ նույնիսկ փորձ չանելով ինչ-որ բան գտնել…
ՋԵՐՈՄ Դ. ՍԵԼԻՆՋԵՐ
Հովիկ Չարխչյան
