Մինչև հայ ժողովուրդը ի սփյուռս աշխարհի' ցեղասպանության 100-ամյակին ընդառաջ կարողացավ Հակոբ Հակոբյանի /ճոյտ/ սցենարով ֆիլմ նկարահանել, նույն ժամանակահատվածում թուրքերը հաջողացրին Ռասսել Քրոի <Ջուր Որոնողը> ֆիլմի պրեմերիան իրականացնել:

Բան չունեմ ասելու, դրանք <լրիվ> համարժեք իրադարձություններ են, ու ֆիլմը-ֆիլմ ա ինչ տարբերություն?, պարզապես սա հետևանք ա էն մտածելակերպի, որ բոլորն էլ նույնն են ու Լևոնի վախտով էլ ա նույնը եղել հիմա էլ:

Տարաբնույթ մուտիլոֆշիկներ ու խառնակիչներ ջան, ինչ էլ ասեք լևոնի վախտերի մասին, մենակ մի բան հաշվի առեք' Լևոնը կարողացավ Հայաստանի Հանրապետության պլանկեն էնքան բարձրացնի, որ տարածաշրջանում ու աշխարհում մեզ հավասարը- հավասարի էին դիտում, իսկ հիմա մենք մնացինք Ճոյտի նկարած հայրենասիրական ֆիլմի հույսին ու ազգովին կարող ենք հպարտանալ, որ դե սաղ կինո ա էլի, մեկա նայելու ենք անցնի գնա...

Առաքել Սեմիրջյան