Մահացավ մեր բալիկը, պստոն։
Երևի էս օրերին չկար մի մարդ ում չանհանգստացներ նրա առողջությունը, չկար մի մարդ, ով հույս չուներ, որ նա կապրի, քանի որ նա ինչպես երբևէ պիտի ապրեր, նա պետք է պայքարեր։ Իհարկե, նա ուժեղ տղամարդու նման պայքարեց մինչև վերջ ու չդադարեց պայքարել, բայց…ավաղ՜, շատ ափսոս, մարմնովս դող անցավ, երբ այդ լուրը կարդացի, ցավ ապրեցի։

 


Ինձ թվում է բառերն անիմաստ է, ուղղակի պետք է ասել. «Դու պիտի ապրեիր պստլո. դու դեռ կիսատ գործեր ունեիր»:

 

 

 

 

Անկախ Հայաստան