«...Որոշելով նկարել ժամացույց ,ես այն փափուկ նկարեցի:Դա եղավ մի երեկո,ուժեղ գլխացավ ունեի,ես հոգնել էի...Միգրեն-հազվագյուտ տկարություն ունեմ...Ընկերներով որոշել էինք կինո գնալ:Վերջին պահին փոխեցի միտքս:Որոշեցի մնալ տանը:Գալան կգնա նրանց հետ,իսկ ես ավելի շուտ կպառկեմ:
Մենք կերանք շատ համով պանիր:Հետո ես մնացի մենակ: Նստած մտորում էի այն բանի շուրջ,թե ինչ«սուպերփափուկ» հալած պանիր էր...Ես վեր կացա ու գնացի արվեստանոց,որպեսզի ,ինչպես միշտ ,հայացք գցեմ աշխատանքներիս վրա...Կտավը ,որը վրա պատրաստվում էի նկարել ՝բնապատկեր էր-ժայռեր,որոնք ասես լուսավորված երեկոյան ոչ այնքան պայծառ լույսով...Առաջին պլանի վրա ես նկարեցի տերևազուրկ ձիթենու բուն..սա բնապատկերի հիմքն է ՝ինչ-որ գաղափարի համար ,բայց որ?Ինձ հարկավոր էր հրաշալի պատկեր ,բայց ես այն չէի գտնում...
Ես գնացի անջատելու լույսը ,երբ դուրս եկա,բառացիորեն տեսա «լուծումը».երկու զույգ փափուկ ժամացույց,նրանք խճալիորեն սուլում են ձիթենու ճյուղից : Չնայած գլխացավին ,ես պատրաստեցի պալիտրան ու սկսեցի աշխատել...Երկու ժամ անց ,երբ Գալան վերադարձավ կինոյից ,նկարը ,որը պիտի դառնար ամենճանաչվածներից մեկը,ավարտված էր...»
Արամ Խաչատրյան
