Աստված կնոջն ստեղծելիս բավական երկար չարչարվեց: Նա աշխատում էր 6-րդ օրը, երբ նրան մոտեցավ հրեշտակը, հարցրեց, թե ինչու է այդքան երկար ժամանակ վատնում դրա վրա…
Աստված պատասխանեց. «Նայիր նրա բնույթին: Նա պետք է ունենա 200 շարժական մասեր, միևնույն ժամանակ շարժումները փառավոր լինեն: Պետք է ինքն իրեն բուժի, երբ հիվանդ է, աշխատի օրական 18 ժամ… Ունենա ընդամենը երկու ձեռք եւ կարողանա գրկել մի քանի երեխայի… Ընդ որում՝ այնպես գրկել, որ անցնի ցանկացած ցավ' լինի դա ծնկների կամ հոգու վերքեր»:

Հրեշտակն ավելի մոտեցավ արարածին եւ շոշափեց նրան.
- Աստված իմ, նա այնքան
փխրուն է:
- Այո՛, ես նրան փխրուն եմ ստեղծել, սակայն միեւնույն ժամանակ՝ շատ ուժեղ: Դու չես էլ կարող պատկերացնել, թե նա ինչերի կարող է դիմանալ ու դիմակայել:
- Իսկ նա կարո՞ղ է մտածել:
- Ոչ միայն մտածել, այլեւ համոզել:
Հրեշտակը ձեռքը հպեց կնոջ այտին ու ասաց.
- Նա կարծես մի փոքր անսարք է: Նրանից ջուր է հոսում:

- Դա ջուր չէ, այլ' արտասուք: Դրանք արտահայտում են նրա տխրությունը, նրա տառապանքները, մենակությունը, նրա հպարտությունը:
Հրեշտակն իսկապես տպավորված էր.
- Աստված իմ, դու իսկապես
հանճար ես: Կինը կատարելություն է:
- Այո, նա այնպիսի ուժ ունի, որ կարող է զարմացնել տղամարդուն: Նա կարող է ծիծաղել, երբ իրականում ուզում է լաց լինել: Նա կարող է ժպտալ, երբ վախենում է:
Այնուհետեւ Աստված հոգոց հանելով ասաց.
- Սակայն նա ունի մի թերություն, որ եթե ինքը չուղղի, կարող է փչացնել ամբողջ կյանքը:
- Ի՞նչն է դա:
- Նա իր գինը չգիտի.. .

Մարինա Գևորգյան