Ի՞նչ գիտես դու պատերազմի մասին, երբ հուշերումդ միայ «կռիվ-կռիվ» խաղն է մնացել: Ի՞նչ պատկերացում ունես մահվան մասին, երբ քո խաղերում միայն փայտե կամ պլաստմասե զենքից ես վիրավորվել և խաղի ավարտից հետո'«կեդանացել» ու տուն ես վազել: Ինչո՞ւ ես դու քեզ համար պատերազմը խաղ դարձրել , որտեղ փոքրիկ տանկեր ու կիսատ թռչող ինքնաթիռներ կան, որտեղ «զինվորներին հերոսացնում են»« հակառակորդի» կոնֆետները գողանալու համար...
Ես , պարզապես, խենթանում եմ այդ մտքից, ինչո՞ւ են փոքրերը, թեկուզ պարզ մտքով, անգիտակցաբար, կրկնօրինակում են այն, ինչը բոլոր ժամանակերում չարիք է համարվում...Չնայած, դուք մեղավոր չեք: Ինչպես տնային կենդաի դարձած վագրն է մի օր մարդու վրա հարձակվում, այնպես է մարդու մոտ է' մի օր այդ կենդանական, վայրի բնազդն է արթնանում...
Հեղինակային պատմություններ
