Նախկինում երբևէ չեմ լսել, որ ինչ-ինչ պատմական անցքերի համատեքստում հենց ռուս բնակչության խոշոր հատվածներ փախստական դարձած լինեն: Տեսնես ինչ են մտածում հիմա այն ռուս և ուկրաինացի սպաները, ովքեր 1988-91 թվականների ընթացքում օգնում էին ադրբեջանցիներին խաղաղ ու անպաշտպան հայկական գյուղերի բռնի տեղահանման գործում, հետո էլ՝ պատերազմի ժամանակ, որպես վարձկան, ոչնչացնում էին Արցախի խաղաղ բնակչությանը: Արդյոք կարող էին նրանք այն ժամանակ երևակայել, որ տարիներ անց Ռուսաստանը ստիպված է լինելու բռնագաղթվածների ընդունման մոտ 200 կետեր բացել Ուկրաինայի հետ սահմանի երկայնքով ու տասնյակ հազարավոր ռուս փախստականներ ընդունել այդ հարևան ու երբեմնի բարեկամ երկրից, իսկ ռուս և ուկրաինացի զինվորականներն էլ միմյանց վրա են կրակելու: Երբ ղեկավարների քաղաքական խաղերը զուգորդված են լինում ենթակաների հոգևոր անառակության հետ, հաճախ է այնպես ստացվում, որ այլոց հանդեպ որդեգրած գործելաոճն իրենց իսկ տունն է քանդում: Թող ասածս չընկալվի որպես չարախնդություն՝ ոչ մեկի դժբախտությունն ինձ հաճույք կամ բավարարություն չի պատճառում:Մաղթում եմ, որ ռուս-ուկրաինական հակամարտության գոտում շուտով խաղաղություն հաստատվի, անգամ հակառակ այն հանգամանքի, որ այսօր դրա համար անհրաժեշտ նախադրյալներն անգամ չեն նշմարվում:
Արման Մելիքյան
