Մահմեդական աշխարհում հայերի բարեկամներից մեկը՝լիբանանյան հեզբոլլահի առաջնորդը հայերի մասին է խոսում: Այստեղ ասվում է,որ ինքը մեծացել է բեյրութի հայաբնակ բուռչ Համուդ թաղամասում և շատ լավ ճանաչում ու հարգում է հայերին: Շարունակում է,որ փոքր ժամանակ ,փողոցում խաղալիս,իրենից տարիքով մեծ մի հայ տղա վիճելից քարով հարվածել և ծակել է իր գլուխը:Իրենք լավ հարևաններ էին և հարվածողի տատիկը շատ երլար իրեն խնամել է,մինչև,որ նա ապաքինվել է:
Ասում է,որ տարիներ անց շատ է կարոտել իրենց հարևան հայ տղային,որոնց ընտանիքը տեղափոխվել է այլ վայր վաղուց : Պատմում է,որ ամեն անգամ հայ համայնքի ղեկավարների հետ ջերմ հանդիպումներին միշտ կատակով ասում է,որ հիշում է,թե ինչպես են հայերը իր գլուխը ծակել ժամանակին,և որ շատ կուզեր տեսնել իր մանկական ընկերոջը: Հ.Գ.արաբերեն լեզվին չեմ տիրապետում,խնդրում եմ թարգմանելիս խիստ չդատել. ասելիքի միտքն եմ ներկայացնում: Թարգմանության համար շնորհակալ եմ Շահե Աճեմյանին:
Տիգրան Մկրտչյան
