Երեկ գիշերը հայ ազերական շփման գծի երկու տարբեր ուղություններում թշնամու կողմից երկու զինծառայող է սպանվել: Ճիշտ է մերոնց հաջողվել է կանխել դիվերսիայի փորձը և դրանց ասկյարներից մի քանի հատ սատկացնել, բայց դա համարում եմ շատ քիչ:

Գտնում եմ, որ դրանց պետք ա շատ կոշտ պատասխան տրվի և մեր գյուղերի վրա կրակելու, մեր դիրքերի վրա հարձակվելուն ի պատասխան, պետք ա հազարապատիկ կերպով գնդակոծել դրանց գյուղերը, ոչնչացնել դրանց դիրքերը դրանցում եղած ասկյարներով հանդերձ:

Ընկերներիս մեջ էլ կա՞ մարդ, որ համարում ա, թե իրենց գյուղերի վրա կրակել պետք չի, որ "անմեղ" մարդիկ կզոհվեն:

Եթե կա թող ձեն հանի ու իր մարդասիրական նկատառումներով գնա ու մի քանի օր ապրի ասենք Այգեպար, Մովսես, Չինարի կամ Ներքին Կարմիրաղբյուր գյուղում, ու երբ իր տան պատուհաններին թշնամին կկրակի ամեն գիշեր, տեսնենք էլի կհամարի՞, որ մենք չպետք ա կրակենք իրենց գյուղերին
Հ.Գ. Սուտի պացիֆիստներից ոնց եմ զզվում, նստում են իրենց տաքուկ տներում, կայծակի ժամանակ մտնում են ադյալի տակ ու մեծ-մեծ բրդում, որ թշնամու գյուղերի վրա կրակել չի կարելի, բա որ անմեղ մարդիկ զոհվեն, բա որ երեխաներ զոհվեն

Արման Հայրապետյան