Երթուղայիններում, ինչպես նաև որոշ հասարակական վայրերում հաճախ ենք տեսնում այսպիսի անգրագետ նախազգուշացում՝ Չ՛ծխել: Իհարկե շատ լավ է, որ ծխելը արգելվում է հասարակական վայրերում, բայց չծխելու քարոզ անելու հետ նաև մի քիչ գրագիտությունը չէր խանգարի: Հայերենում այդպիսի ոչ մի կանոն չկա, որ շեշտը դրվի «չ» ժխտական մասնիկի վրա, այն էլ շեշտ կրի եռավանկ բառի առաջին վանկը: Ուրեմն մեկընդմիշտ հիշում ենք և չենք մոռանում, եթե ուզում ենք անորոշ դերբայի ժխտականի ձևը գործածել հրամայականի իմաստով, շեշտը դնում ենք բառի վերջին վանկի ձայնավորի վրա:

 

Օրինակ՝

 

Չծխե՛լ


Չաղտոտե՛լ


Չքնե՛լ:


Չխոսե'լ,


Չաղմկե՛լ և այլն:


Շնորհակալություն կարդալու համար:

 

Արսեն Վարդանյան