Բավարար չէր, որ էական խնդիրներ կային ներսիրիական քաղաքական ըննդիմության և երկրի տարածքից դուրս գործող «Սիրիական ընդդիմադիր և հեղափոխական ուժերի ազգակին կոալիցիայի» միջև, կոալիցիայի և նրա ռազմական թևը հանդիսացող «Սիրիական ազատ բանակի» միջև, ինչի հետևանքով այս վերջին կառույցը 2013-ի վերջին տրոհվեց մի քանի առանձին միավորումների, իսկ որոշ խմբավորումներ էլ դրանից առանձնացան և միացան երկրի տարածքում գործող ահաբեկչական կառույցներին, հիմա էլ խնդիրներ, պաշտոնակռիվ և ֆինանասական հարցեր են առաջացել հենց ազգային կոալիցիայի շրջանակներում:
Ասում են՝ կառույցի ղեկավար Ահմադ Ջարբայի հետ ունեցած տարաձայնությունների պատճառով հրաժարական է ներկայացրել սիրիական ընդդիմության կողմից ձևավորված վտարանդի կառավարության պաշտպանության նախարար Ասաադ Մուստաֆան, ով նշանակվել էր այդ պաշտոնում դեռևս 2013թ. նոյեմբերին՝ իբր ընդդիմության կողմից վերահսկվող տարածքներում վարչական կառավարում իրականացնելու նպատակով: Ըստ Մուստաֆային մոտ կանգնած աղբյուրների՝ վերջինի հրաժարականի պատճառն այն է, որ կոալիցիայի ղեկավարը բավարար քանակությամբ ֆինանսական միջոցներ չի տրամդրում նրան՝ իր զինյալներին վճարելու համար:
Մինչդեռ տեղեկություններ կան նաև, որ երկու ընդդիմադիր գործիչների միջև խնդիր էր առաջացել դեռ 2013թ. սեպտեմբերին, երբ վարչապետի պաշտոնի համար պայքարող Մուստաֆայի փոխարեն Ջարբայի հավանությամբ առաջադրվեց «չափավոր իսլամիստ» Ահմադ Սալիհ Տումահի թեկնածությունը:
Այսուհանդերձ, մի բան ակնհայտ է, որ նման տարաձայնություններն ավելի կսասանեն սիրիական ըննդիմության առանց այդ էլ երերուն դիրքերը՝ հատկապես սիրիական հակամարտության շրջանակներում առկա որոկապես նոր իրավիճակի ֆոնին, երբ հիմնական զարգացումները տեղափոխվել են ռազմադաշտ, իսկ սիրիական ընդդիմության արտաքին հովանավորների կողմից վճռական որոշում է կայացվել՝ քաղաքական հարթակում նպաստել ազգային կոալիցիայի միջազգային հեղինակության աճին և որակապես բարձրացնել զինված «չափավոր ընդդիմության» համար նախատեսված սպառազինության մատակարարումների ծավալներն ու բնույթն. Արևմուտքի հետ համաձայնեցված կերպով տարածաշրջանային դերակատարները որակական առումով նոր տեսակի սպառազինություններ տրամադրելով չափավոր ռազմական ընդդիր կառույցներին՝ ձգտում են նպաստել մի կողմից նրանց գերակայությանը երկրի տարածքում գործող ահաբեկչական կառույցների նկատմամբ, մյուս կողմից վերականգնել դիրքային հավասարակշռությունը բանակային ստորաբաժանումների հետ պայքարում:
Մինչդեռ, ուշագրավն այն է, որ սիրիական ճգնաժամի շրջանակներում ամենահանգուցային ժամանակային հանգրվաններում մշտապես խոչընդոտող հանգամանքներ են ի հայտ գալիս Բաշար ալ-Ասադի քաղաքական ընդդիմադիրների և նրանց արտաքին հովանավորների միջև. նախ ազգային կոալիցիայի, ապա ազատ բանակի տրոհումը, ապա՝ իսլամական խմբավորումների դերակատարության աճը ներսիրիական գործընթացներում, հիմա էլ՝ կառույցում ակնկալվող նախագահի ընտրությունների նախաշեմին, այսօրինակ խմորումներ. այնպիսի տպավորություն է, որ հաջողությունը երես է թեքել Սիրիայի վտարանդի իշխանություններից:
Արմեն Պետրոսյան
