Կար ժամանակ, որ խորին ակնածանք ունեի Շուշան Պետրոսյանի նկատմամբ: Համարում էի պրոֆեսիոնալ երգչուհի, Հայրենասր և քաղաքացի, ուղղախոս մտավորական, խորը անհատականություն...
... Տեսնես ինչ փոխվեց, ինչու Շուշանը, որ իր կերպարի մեջ ընկալվում էր իբրև հայ կնոջ սիրո ու հայրենասիրության մարմնացումը, վերածվեց չարության, կոմֆորմիզմի ու ինքնահավանության նողկալի կերպարի: Ինչու հանկարծ Շուշանը սկսեց վերևից նայել իր կողքիններին... Արդյոք խնդիրը միայն պաշտոնի և ուժի զգացողությունն է,,, չգիտեմ:
Բայց երբ մարդիկ իրենց նվաճած ցածրությունից վերևից են նայում շրջապատին, ուզում ես ,,,,, էլ նույնիսկ չուզենալ...
Ամբարտավանությունը մարդուն կործանման տանող ամենակարճ ճանապարհն է,,,, և Շուշանն արդեն այդ ճամփան վաղուց դարձրել է սեփական ուղի,,,, կուզեի, որ ուշքի գար, շրջվեր ու վերադառնար... Կուզեի, որ ոչ թե նրա զինակիցները ոգևորեին նրան ու ասեին' ''Ապրես շուշան դու հզոր ես, դու ումիցս ես վատը որ, դու ունես քեզ լկտի ու վերջին պոռնիկի նման պահելու իրավունք", այլ փրկեին նրան, եթե իհարկե Շուշանն իրենց համար թանկ է ,,,,ԵԹԵ.....

 

Գևորգ Թադևոսյան