Ադրբեջանում պետական պաշտոնյաները Հայաստանի հանդեպ կարծես ռազմական հռետորաբանության և սպառնալիքների նոր մակարդակի են անցնում: Գնալով սրանց ախորժակը մեծանում է և ընկնում են երազանքների գիրկը: Արդեն մեկ անգամ չէ, երբ բարձրաստիճան պաշտոնյաները ի դեմս այդ երկրի նախագահի սպառնում են «ազատագրել» ոչ միայն Արցախը, այլև այսպես կոչված «իրենց բոլոր պատմական տարածքները», որոնք ի դեպ ներառում են ներկայիս Հայաստանի ամբողջ տարածքը: Սա մի կողմից ծիծաղելի է, բայց մյուս կողմից միջազգյաին իրավունքի կոպտագույն խախտում է և հանդիսանում է ուղղակի սպառնալիք մեր երկրի և ժողովրդի անվտագության համար, որն անարձագանք թողնել չի կարելի:
Ադրբեջանի փոխվարչապետ Ալի Հասանովը «Լաչինի օպուպացիայի 22-ամյակին» նվիրված միջոցառման ժամանակ հայտարարել է, որ եթե Ադրբեջանը պատրաստ լինի «ազատագրել իր տարածքները», ապա «թշնամին» (մենք) կհասկանա, որ իրենք կկարողանան ազատագրել ոչ միայն1990-ականներին, այլև դրանից շատ ավելի վաղ «օկուպացվածները»: (http://ru.apa.az/news/271598): Չդիտարկել սա որպես սպառնալիք մեկ ինքնիշխան պետության կողմից ընդդեմ մյուսի, կնշանակե ոչինչ չհասկանալ միջազգային իրավունքից: Իմիջիայլովց նշեմ, որ ավելի վաղ «Նովրուզ Բայրամի» տոնակատարության կապակցությամբ Ադրբեջանի նախագահը նույնպես հանդես էր եկել ագրեսիվ հայտարարություններով և նշել, որԱդրբեջանը «ազատագրելու է» ոչ միայն Ղարաբաղը, այլև բոլոր «պատմական տարածքները», որի մեջ մտնում է նաև ներկայիս Հայաստանի Հանրապետության տարածքը»: (http://zham.am/am/news/23885.html) Այնպես որ կարելի է շատ հանգիստ եզրակացնել, որ Ադրբեջանի փոխվարչապետի վերջին հայտարարությունը բխում է Ալիևի հայտարարության տարմաբանությունից:
Ինչպես ավելի վաղ նշվեց սա արդեն վերածվում է նոր մակարդակի քաղաքականության, որին պատշատճ արձագանք ինչպես երևում է Հայաստանը չի տալիս: Մեր դիվանագետներն ու պաշտոնյաները հաճախակի ասում են, որ կուլիսների ետևում այս ամբողջ գործընթացների մասին խոսվում է և միջազգային հանրությունն իբր դատապարտում է ռազմական ագրեսիա կոչ անող ցանկացած հայտարարություն: Գիտեք ինչ կարծում եմ սա շատ քիչ է: Կարծում եմ այս խնդրի բարձրաձայնումը պետք է լինի ավելի բարձր մակարդակի վրա' կոորդինացված և կազմակերպված:
Հիշում եմ, թե ինչպես Սաֆարովի արտահանձնման ժամանակ մեր երկրի նախագահը իր մոտ հրավիրեց Հայաստանում հավատարմագրված բոլոր դիվանագիտական ներկայացուցչություններին և հայտնեց Հայաստանի մտահոգությունն ու հետագա քայլերը: Հիշում եմ նաև, թե դա ինչ մեծ արձագանք գտավ միջազգյաին մամուլում, որին ինչ խոսք նպաստեց նաև մեր սփյուռքը: Կարծում եմ այս դեպքը պակաս կարևոր չէ և անհրաժեշտ է գործել մոտավորապես նմանատիպ տրամաբանությումբ: Պետք է դրան արձագանքվի և սրա մասին պետք է խոսվի ոչ թե կուլիսների ետևում, այլ' բացեիբաց: Ինչու ոչ պետք է ինչ-որ տեղ «ստիպել» միջազգային հանրությանը հրապարակայնորեն դատապարտել Ադրեջանի կողմից նման հայտարարությունները դրանից բխող բոլոր հետևանքներով:
Ամեն դեպքում սա տարբերակներից մեկն է և պարտադիր չէ, որ հենց այսպես ամեն ինչ արվի, բայց այն որ այդ ուղղությամբ անհրաժեշտ է պատշաճ քայլեր ձեռնարկել' հաստատ:

Վազգեն Ղազարյան