Հայ ազգն իր սեփական մատով իր աչքը հանեց՝ 1990-թվականից իր ճակատագիրը հանձնելով լևոնի ձեռքը; մի կույր մարդու, ում մասին սուրբ գրքում պարզ գրված է. « Կույրը կույրերին առաջնորդ լինել չի կարող»; Արդյունքում քոռ լևոնիկը բոլորիդ տարավ ու թափեց փոսը; Լավ, ինքը ի ծնե քոռ էր, բա դուք?, հայեր; Հետո ընտրեցիք ռոբիկին. Էս տուպոյ լակոտը, որ սնվել ու մեծացել էր սիլոսով , երկու բառ իրար չկապելով՝ խմեց ձեր արյունը վամպիրի պես; Էդ որտեղ էր գրված, որ անգետը կսիրի գիտունին; մարդը դրեց ու հավեսով զմռսեց բոլորի բերանները: Ընտրեցիք սերժիկին; Սա էլ ամբողջ հանրապետությունը շատացրեց պոռնիկներով ու գործ տվող հանցագործներով, ինքն էլ լինելով բակտերիա՝ մինչև հիմա մտած է ազգի երիկամների մեջ և սպանում է ազգի բոլոր կիսատ- պռատ առողջ մնացած օրգանները;
Ինչ է ստացվում, հայեր; Փաստորեն մարդկության միջի վիժվածքները հա էսպես պետք է գան ու իրենց հաճույքի համար ինչ ասես անեն ու մարսելով՝ մեկը մեկին իշխանությունը պաս տալով՝ գնան: Զարմանալին նա է; որ ամբողջ պետական համակարգի մեջ չկա մի համակարգ, որը հանձն առնի շտկելու այս իրավիճակը; Դա խոսում է մեր ժողովուրդի եղած- չեղածի մասին;
Ով ուզում է, թող իրեն վատ զգա, բայց ճիշտ խոսքը էստեղ կարելի է ասել, որ հայերով ազգ չենք , ազգ կոչվելու իրավունք չունենք:

Հրանտ Ավետ