«Շատ երազանքներ ունեմ: Դրանցից մեկը, վախենամ հենց դա չկատարվի, ուզում եմ վերադարձնել իմ բոլոր հին ընկերներին: Եվ միայն մահը չէ, որ այն անկատարելի է դարձնում: Կա նաև մի ուրիշ ,շատ ավելի մեծ խոչընդոտ: Հաճախ ես և Մերսեդեսը մնում ենք տանը մենակ և երազում ենք, որպեսզի մեզ մեր ըկերները զանգահարեն և հրավիրեն իրենց տուն:Իսկ հեռախոսը միևնույնն է լռում է: Նրանք կարծում են , որ ճանաչումը ինձ դարձրել է «անհասանելի»: Հասնելով ամենաբարձր գագաթը ես հասկացա , որ իմ կողքին ոչ մեկ չկա: Հասկացա, «ահա այս է իսկական մենությունը»' որն իմ ամբողջ գրական կյանքի ընթացքում ուղակցել է ինձ: Այն' իմ բոլոր ստեղծագործությունների թեման: Ճակատագիրը ինձ հետ հիմար կատակ է արել: Իմ կյանքի մայրամուտին եմ հայտնվել ու փակվել մենության զնդանում»,-պատմում է Մարկեսը:
Մանուկ Նիգոյան
