«Այսօր մեր պատմամշակութային, բնական ժառանգությունը պետք է աշխատի ի շահ զբոսաշրջության զարգացման: Մենք այլ ճանապարհ չունենք: Հայաստանն այսօր իր զարգացման գործընթացներում մեծապես հույսը պետք է դնի զբոսաշրջության զարգացման վրա»,- ասուլիսում նման դիտարկում արեց մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանը:

Հենց այս նպատակով էլ, ըստ նրա, նախարարությունը որոշել է վարձակալության հանձնել ՀՀ Վայոց ձորի մարզի «Մագելանի» քարանձավը, Գառնու տաճարի հարևանությամբ կառուցել սեզոնային սրճարան'':...................................................................................................ՀՀ նախարարի ողջ ՛՛մշակութային՛՛ գործունեությունն աչքի տակ ունենալով՝ հավանաբար այս մոտեցումը թե զբոսաշրջությանը, թե պատմա-մշակութային արժեքներին օրինաչափ է: Այն, որ այսքան տարի նախարար լինելով՝ նա գոնե չսովորեց այն հասարակ ճշմարտությունը, որ ՛՛զբոսաշրջությունը՛՛ վաղու՜՜՜ց արդեն հուշարձան ավերելու հերոսությունը չէ: Հենց հիմա ողջ Վենետիկն ու Բրազիլիան հեղեղվել են զբոսաշրջիկներով, որովհետև նրանք մի հասարակ բան են անում՝ ՛՛կառնավա՜լ՛՛: ԵՎ դրանք տարբեր կառնավալներ են, մի տեղ՝ ՛՛պատմական՛՛, մյուսում՝ երաժշտական /պար, երգ, լույսեր, կենդանի կատարումների ցուցադրություններ.../: Եվ ի՜նչ ուրախություններ ու... փողեր են հոսում այդ երկրները: Պատկերացրեք՝ ոչ միայն որևէ հուշարձան չեն ավերում, այլ անցել են նոր ժանրի՝ արտադրում են կարճաժամկետ և դիպվածային ՛՛հուշարձաններ՛՛՝ թե նյութական /ծաղկե շղթաների ամենահմուտ դիզայն, գորգեր, օրվա խորհրդին պատշաճ հագուստ, ուտեստի տեսականու, և մտքի, իմացության, ստեղծագործության, ճաշակի ի՜նչ մրցություն/, թե ոչ նյութական՝ երգ, պար, դիմախաղ, մանրապատում, շարժ, սարկազմ... Ուղղակի ժողովրդական ու պրոֆեսիոնալ մշակույթի զուգադրման փառահեղ միջոց... Քանի դեռ մեր մշակույթի նախարարի համար տուրիզմը /առնել-ծախել/ այդ տխուր գավառական մակարդակի վրա է մնում /այդ ի՜նչ սրճարանով է նա գայթակղելու ՛՛սրճարանային մշակույթից՛՛ կշտացած զբոշրջիկներին,-եթե, իհարկե, նա չի պատրաստվում ՛՛ներքին տուրիստի՛՛՝ մի քանի ուտող-խմող տղաների համար ուտել-խմելու տարածքի բազմազանություն ապահովել/, ապա ՛՛սրճարաններով՛՛ արժեքն այլանդակելուց զբոսաշրջությունը հաստա՛տ չի ավելանալու: Ա՜յ, օգնեք մի քանի տոնահանդես կազմակերպել դրանց պատշաճող վայրերում,-թե տոնահանդեսի մշակույթը կզարգանա, թե մեր մշակութային անցյալ-ներկա-ապագա ժառանգորդումը կկայանա, թե այդ նույն մշակույթը կցուցադրվի, թե, վերջապես, սրճարանների փոխարեն մի փոքր ուրախություն կմտնի Հայաստան: Ինչու՞ են այս մարդիկ այսքան սարսափում ուրախությունի՞ց, հո միջնադարյան ինկվիզիցիան չե՞ն... Դրա հոտն է գալիս, հավանաբար հենց այդ պատճառով էլ եղեծ-չեղած ուրախությունն ուղեկցում է ՛՛բողոքավոր քաղաքացիների՛՛ գործողություններին: Այ մարդ, ամոթ է վերջապես, աշխարհում վաղու՜ց բացահայտված ճշմարտություններ-օրինաչափություններ կան, ինչքա՜ն կարելի է թաքնվել տգետ-գավառական ՛՛առնեմ-ծախեմ՛՛-ի տակ: Մի քիչ միտք արտադրեք, մի քիչ երևակայություն... Թե՞ որոշել եք Հայաստանում արմատապես վերացնել ամեն տեսակ արտադրության հնարավորությունը, այդ թվում՝ մտքի՞...

 

Հրանուշ Խառատյան