Երեխաները իրենց ծնողներին են տեսնում որպես օրինակելի կերպար, իսկ հասարակությունը իր իշխանությանը ու պետությանը։
Մինչեվ խելքի է գալիս եվ երեխան, կամ հասարակությունը, որ որոշ դեպքերում ծնողները բանի պետք չեն եղել, կամ իշխանությունը իրոք անարժանապատիվ տականքներ են, արդեն ուշ է լինում, սովորածը, ուղեղում դրոշմվածը, քանդել…
Հիմա մենք, Հայերս , պետք է քանդենք մեր ուղեղում տեղավորված, գողի, թալանողի, շողոքորթի, սուտի, անկիրթի, բռիի, անքաղաքավարի, ու անօրենի կերպարները, որպես օրինակ…..
Մեր օրինակը պետք է լինի, աշխարհում փորձվածը, ու այսօր, օրինակելի երկրները, Հայկական արժեքներով ու մշակույթով։
Անժելա Բարսեղյան
