Հայաստանում հայտնաբերված բժշկական գործիքները պատրաստվել են Ք.ա. 3-րդ հզ.: Հայ բժիշկները կարողացել են զարկերակի, լեզվի եւ աչքերի դիտարկման միջոցով պատկերացում կազմել հիվանդի ընդհանուր վիճակի մասին: Զարգացած է եղել դատական բժշկությունը: Այն սկզբնավորվել է Հին Հայաստանում եւ Չինաստանում Ք.ա. 2-րդ հազարամյակի սկզբին: Հայաստանում կատարվել են դիահերձումներ, մի բան, որ Եվրոպայում իրականացվեց միայն XVI դարից սկսած: Հայտնաբերված հնագույն բժշկական գործիքները վկայում են իրականացված վիրահատությունների մասին։ XII-XIV դարերում Հայաստանում կատարվել են կեսարյան հատումներ, ներքին ուռուցքների հեռացումներ, կանացի զանազան հիվանդությունների վիրահատական բուժումներ և այլն։ Վիրահատության ժամանակ օգտագործվել են ընդհանուր և տեղային ցավազրկման միջոցներ, իսկ վերքերը կարելու համար' մետաքսե թել։ Միջնադարյան հայ բժշկությունը տեսական ու պրակտիկ հարցերում կանգնած է եղել ժամանակի առաջավոր բժշկագիտության դիրքերում։ Հայտնի է, որ Կիլիկիայում որոշ դեպքերում կարողանում էին վերականգնել մարդու տեսողությունը /օրինակ' Հեթում Բ-ն կուրացել էր, բայց բժշկվեց/, իրականացվում էր ատամների անցավ բուժում եւ հեռացում: Հայտնի է նաեւ, որ հարյուրավոր վենետիկցիներ, ջենովացիներ եւ ֆլորենցիացիներ իրենց զավակներին ուղարկում էին Կիլիկիա' բժշկական կրթություն ստանալու համար: