Փաստորեն, ինչպես երևում է, Իվանիշվիլին սեփական խոստմանը հավատարիմ մնալու կամք է դրսևորում, որքան էլ քաղաքական, հատկապես, պետական իշխանությունը հաճելի բան լինի: Որքան էլ զարմանալի լինի, բայց Վրաստանում դեմոկրատիզացիայի փուլը վաղուց ավարտված կարելի է համարել, ու սկսվել է իրական դեմոկրատական կոնսոլիդացիայի փուլը: Ընտրություններն անցնում են թե ընտրական իրավունքի դեմոկրատական սկզբունքներին, դեմոկրատական ընտրությունների ընդհանուր սկզբունքներին համապատասխան: Սահակաշվիլին շնորհավորում է հակարակորդին շատ քաղաքակիրթ ձևով ու սեփական ձեռքերով հավաքում ճամպրուկները, հիմա էլ Իվանիշվիլին հայտարարում է քաղաքականությունից հեռանալու մասին, այն դեպքում, երբ իշխանության պահպանման ու իրականացման համար տիրապետում է ոչ միայն բավարար ֆինանսական-ուժային-վարչական ռեսուրսների, այլ նաև՝ դրանք լավագույնս կիրառելու ամենաուժեղ ռեսուրսին՝ լեգիտիոմւթյանը: Ստացվում է, որ միևնույն արժեհամակարգի շատ տարրեր կրող հարևաննեի մոտ իշխանությունը ոչ թե կամ ոչ միայն նպատակ է, այլև միջոց: Ու դիլետանտական, ապրիորի եզրահանգումներ էլ պետք չեն, որ, իբր, դրսից էին ուղարկվել ու իրենց միսիան վերջացավ:
