«Մենք պիտի երազենք, որ Պուտինի նման նախագահ ունենանք: Ուստի ես Պուտինի այցից միայն լավ սպասելիքներ ունեմ»,-այսօր ասել է ընդդիմադիր Հնչակյան կուսակցության անդամ Գուրգեն Եղիազարյանը՝ մինչ այդ խոսելով այն մասին, թե ինչպես են Հայաստանում ճնշում ընդդիմադիրներին։
Հայաստանն իսկապես ժողովրդավարական երկիր չէ՝ չեմ վիճում, բայց մեր երկրում՝ ընդդիմադիր լինելով, կարող ես վտանգել բիզնեսդ, ծայրահեղ դեպքում՝ ազատությունդ։
Եղիազարյանի «երազած նախագահի» երկրում՝ ընդդիմադիր գործիչը զրկված է նաև ասուլիս տալու և լուսաբանվելու միրավունքից, իսկ եթե նա համարձակվի խոսել Եղիազարյանի ոճով՝ աչքի առաջ պետք է ունենա առնվազն Խովորկովսկու օրինակը։
Եղիազարյանի «երազած Հայաստանում» ինքը հաստատ ընդդիմադիր գործունեությամբ չի զբաղվի ու կոմսոմոլի և չեկիստի սեփական անցյալի վերաիմաստավորմամբ՝ կգովերգի գենսեկ Պուտինին, ձեռի հետ էլ՝ Մոսկվային բողոքելով «ազգային ու էքստրեմիստ տեղական իշխաններից»։
Հա, ես մոռացա իմ երազած Հայաստանի, Եռաբլուրի ակունքից սնուցվող իմ հայրենիքի, մի բռունցք դարձած արժանապատվության ու… անկախության արժևորման մասին։ Իմ երազած Հայաստանում հյուր ընդունել սիրում են, բայց տանտիրոջ և ոչ՝ տնվորի կարգավիճակով, արժանապատվորեն, նաև՝ լսածին «ոչ» ասելու հաստատակամությամբ։