Ռուսաստանի դեսպանը, թեկուզ՝ նախկին (չնայած դեսպանի նախկինը, որպես կանոն չի լինում), հայտարարում է, որ Եվրոպան դժոխք է՝ այդ չափազանց տխուր ֆոնով փորձելով Ռուսաստանին դիրքավորել այնպիսի կարգավիճակում, որ Հայաստանի համար որևէ այլընտրանք գոյություն չունենա: Իսկ օրերս էլ վերահաստատելով իր ասածները, նա նշեց, որ այդպես են կարծում նաև Ռոսւաստանի նախագահի աշխատակազմում: Այստեղ հարց է առաջանում. եթե Եվրոպան դժոխք է, ապա ի՞նչ է անում այնտեղ Ռուսաստանը, որը երկար տարիներ անդամակցում է այնպիսի եվրոպական կառույցների, ինչպիսիք են ԵԽ-ն և ԵԱՀԿ-ն: Ինչու՞ է Մոսկվան իր պետական կառավարման, հասարակական կյանքի կենսագործունեության, քաղաքական հարաբերությունների, իրավական և, նույնիսկ, մշակութային-գաղափարական արժեքների հիմքում ներառել եվրոպական մոդելը: Այստեղ ավելի հստակ է դառնում ռուսական, կարելի է ասել, սպառնալիքը՝ ուղղված պաշտոնական Երևանին, որ եթե վերջինս ցանկանում է իր քաղաքական ու տնտեսական «կարիերան» կապել Բրյուսելի հետ, ապա Ռուսաստանն այնպես կանի, որ դա Հայաստանի համար կվերածվի դժոխքի: Պատկերավոր ասած՝ դեսպանի խոսքում ոչ թե Եվրոպան ինքն իրենով է դժոխք, այլ՝ այն կարող է այդպիսին դառնալ Ռուսաստանի մի քանի քայլանոց պարզ կոմբինացիայի արդյունքում: Սակայն դիվանագետն ավելի հստակեցրեց իր ասածի մեսիջները, երբ, իբրև փաստարկ, վկայակոչեց Ռումինիայի, Բուլղարիայի և Հունգարիայի փորձը, որոնք, ըստ նրա, կորցրել են սեփական արժանապատվությունը՝ միանալով ԵՄ-ին: Այսինքն, Կովալենկոն, այնուամենայնիվ, որոշեց մնալ դիվանագիտության կոռեկտության շրջանակներում և շեղեց խոսքի բուն իմաստային նշանակությունը, ինչիչ հետևանքով ավելի ակնհայտ դարձավ ռուսական մտայնությունը: Ի դեպ, Կովալենկոյի խոսքով «հետնաբեմում» հայտնված էներգետիկ ռեսուրսներ և ելք դեպի ծով չունեցող Հունգարիայի՝ մեկ շնչին ընկնող ՀՆԱ-ն 2012թ. կազմել է 12700 ԱՄՆ դոլար, իսկ բնական պաշարներով աշխարհում առաջնային դիրքեր զբաղեցնող Ռուսաստանինը՝ 14900 ԱՄՆ դոլար, իսկ ՀՆԱ-ի PPP-ով՝ գնողունակության պարիտետով՝ Հունգարիայի ՀՆԱ-ն ավելի բարձր ցուցանիշներ է արձանագրել: Սա՝ իմիջիայլոց, իսկ, անդրադառնալով նրա հնչեցրած ոչ այնքան դիվանագիտական մտքին «դժոխքի» մասով, նշենք, որ այստեղ նա, առաջին հերթին, նկատի ուներ Ղարաբաղի հարցը: Եթե Հայաստանը որոշում է գնալ ԵՄ, ապա Ղարաբաղի հարցում Մոսկվան կսկսի ակնհայտորեն սատարել Բաքվին: Այլևս չի վարվելու հավասարակշռման քաղաքականություն: Փաստորեն, սա անուղղակի կազուս-բելլիի սպառնալիք էր, այլապես ինչու՞ նախկին դեսպանը պետք է օգտագործեր «դժոխք» չափազանց ոչ դիվանագիտական, նույնիսկ էմոցիոնալ արտահայտությունը, որպիսիք այնքան էլ ընդունված չեն դիվանագիտական լեզվում: Հավանաբար, հենց նրա «նախկին» լինելու հանգամանքն էլ օգտագործեց Մոսկվան, որպեսզի, այսպես ասած, առանց դիվանագիտական այևայլությունների, Երևանին փոխանցվեին ավելի հստակ ու կոշտ մեսիջներ, ինչն էթիկապես այնքան էլ ճիշտ չէր լինի գործող դեսպանի շուրթերով հնչեցնելը: Պաշտոնական Երևանն անելիքներ ունի, որ ցանկացած տիպի ու որակի արտաքին կամ ներքին չինովնիկ չկարողանա լեզվի եկածը արտահայտել հենց Երևանում, որ գոնե այդպիսինները պահպանեն դիվանագիտական էթիկան և թույլ չտան նման շռայլություն: Իսկ թե Ռուսաստանի դաշնակիցները որքան են զգում իրենց արժանապատվության գնահատումն ու ճանաչումը, հայերից ավելի լավ դժվար թե որևէ մեկն իմանա:
