Ժամանակին Նապոլեոնը մի հանճարեղ միտք էր ասել. "Մենք ոչինչ չմոռացանք, սակայն ոչինչ էլ չսովորեցինք"":
Եթե խորը մտածենք, իրականում խոսքերը առավել ճիշտ և արդիականությունը չկորցնող են: Թեկուզ հենց մեր էջում, օրեկան բազմաթիվ աֆորիզմներ, գողոցիկ և իմաստուն մտքեր ենք տեսնում, մի մասի հետ համաձայնքում, մյուսները' մերժում, սակայն դրանք նույնիսկ հավանության արժանացնելուց հետո էլ հենց ինքներս չենք հետևոււմ դրանց (էտ թվում և ես):
Ժամանակը ընդհանրապես ցույց է տալիս, որ ցանկացած հարաբերություն կառուցելիս' մարկային հարաբերություն (և կապ չունի, թե ում միջև) փոխշփման գլխավոր գործոնը պետք է ՇԱՀԸ լինի, իսկ եթե ոչ այսքան կոպիտ' ուղղակի փոխշահավատությունը: Վաղ, թե ուշ, այսպես, թե այնպես, քեզ հետ շփվում են որոշակի ակնկալիքով (ես ուզում եմ, որ ես սխալված լինեմ այս հարցում և շատ հնարավոր է, որ այդպես է) և երբ քեզանից այլևս սպասելիք չկա' давай до свидания. Այսպիսին է մարդկային բնույթը, որի դեմ մենք պայքարել թերևս անզոր ենք, ուղղակի տրվում ենք շատ հաճախ զգացմունքներին ու ցանկանում հավատալ, որ վերոնշյալը ճիշտ չէ... ես հիմա էլ եմ ուզում հավատալ, որ վերոնշյալը ճշմարտություն չէ...