Ես չեմ ուզում հավատալ, որ Հայոց աշխարհում բարոյականության, արժանապատվության, ազնվության, մարդասիրության ավելի մեծ դեֆիցիտ է եղել երբևէ։ Արժեքների համատարած արժեզրկում, արդարության, օրինականության զանգվածային անտեսում ու արհամարհում։
Այսպիսի հասարակական-քաղաքական ճենճահոտում, աղտոտված, թունավորված մթնոլորտում, ցավոք, բոլորը չեն կարողանում պարզապես Մարդ մնալ։ Նույնիսկ քեզ ընկեր համարվողների խմբից հազիվ մեկ-երկուսի հետ կարող ես, այսպես ասած, «հետախուզության գնալ»՝ համոզված, որ թիկունքից չեն զարկելու քեզ, համոզված, որ մինչև քո տեղ հասնելը, երեսուն արծաթի համար հակառակորդին արդեն հայտնած չեն լինելու քո մասին...
Տխուր է, պարոնայք։ Ոչ միայն երկիր ու հայրենիքն է թալանվում, ավերվում, այլև մարդու մեջ եղած այն ամենը, որ թույլ է տալիս նրան Մարդ կոչվել...