Զարուհի Փոստանջյանի հարցը դարձավ նրա՝ ԵԽԽՎ-ում հանդես գալու հնարավորության վերջը: Հովիկ Աբրահամյանը "Դոնթի տրյուկով" նրան հեռացրեց Եվրոպայից: Դոնթի բանաձևը տեղերի բաշխման մի համակարգ է, որը ենթադրում է առավել խոշոր կուսակցությունների առավել մեծ թվով տեղերի ապահովում: Այն Փոքր կուսակցություններին այնքան ել խրախուսող բանաձև չէ, բայց նաև ընդունված մեթոդ է: Այս բանաձևն ընդունված է մի քանի տասնյակ երկրներում, ինչպիսիք են Ֆրանսիան, Ճապոնիան, Ֆինլանդիան, Չեխիան և այլն: Այս բանաձևի կիրառման լեգիտիմացման համար Դավիթ Հարությունյանը հայտարարեց, թե այն քաղաքակիրթ ձև է, որն ընդունված է ԵՄ երկրների կողմից: Չնայած Դոնթի բանաձևն ամենից տարածվածն է, բայց պետք է նշել, որ Սենտ Լագյուի բանաձևն էլ է ընդունված մի շարք քաղաքակիրթ երկրների կողմից, օրինակ՝ Շվեյցարիայի, Նորվեգիայի, Գերմանիայի: Այնպես որ, այլ բանաձևեր նույնպես կան: Իսկ Փոստանջյանին զրկելու պարագայում արդեն ուրիշ խնդիրներ են առաջ գալիս: Առանց այն էլ թույլ ընդդիմադիր կոնտինգենտով պառլամենտի ներկայացուցչականությունը ԵԽԽՎ-ում դեմոկրատական ներկայացվածության առումով խնդրահարույց է: Յուրաքանչյուր երկիր այնտեղ ներկայացված է նաև ընդդիմության ներկայացուցիչներով, և դա բխում է ԵԽԽՎ-ի քաղաքականության ոգուց: Բայց երկրորդ խնդիրն էլ կա. Հովիկ Աբրահամյանը նման քայլով կարող է լրացուցիչ հարված հասցնել Հայաստանի հեղինակությանը, քանի որ հետապնդման, անհանդուրժողականության տպավորությունն անխուսափելի է, որքան էլ դեմոկրատական միջոցներվ փորձ արվի փակել Փոստանջյանի դռները:
