Օրերս կայացավ միջազգային ամենախնդրահարույց վեճերից մեկի դիվանագիտական հանգուցալուծումը: Պատկերավոր ասած՝ հրանոթների փոխարեն խոսեց դիվանագիտությունը. Մոսկվան ու Վաշինգտոնը համաձայնության եկան սիրիական հարցը լուծել առանց ռազմական գործողությունների իրականացման: Սա որոշ առումով անակնկալ որոշում էր ԱՄՆ-ի կողմից, որովհետև վերջինս մինչ այդ հանդես էր գալիս ռազմական միջամտւոթյան որոշման անշրջելիության դիրքերից: Բայց ինչու՞ ԱՄՆ-ը որոշեց չհարվածել Սիրիային: Ընդհանրապես, այդ երկրի գլոբալ ստրատեգիան հիմնվում է երկու ասպեկտի վրա. պետությունների գլոբալ փոխկախվածություն և գլոբալ կայունություն (խոսքը վերաբերում է ԱՄՆ-ի կողմից կառավարելի կայունության մասին, որը շատ երկրների համար պարտադիր չէ, որ լինի կայունություն): Այս երկուսի համադրմամբ և կիրառմաբ էլ Վաշինգտոնը փորձում է գտնել գլոբալ խնդիրների լուծման իր համար ձեռնտու տարբերակներ: Սիրիական հարցում Ֆրանսիան, Գերմանիան, ըստ ռուս վերլուծաբանների՝ նաև Թուրքիան (սրան գումարած նաև ոչ դաշնակցական ուժերին՝ Չինաստան, Ռուսաստան և այլն, որոնք կտրուկ դեմ էին արտահայտվում ռազմական միջամտությանը) բավական օդիոզ կեցվածք էին որդեգրել և ցանկություն չունեին ռազմական կոնֆլիկտի մեջ մտնել: Ուստի, առանց այս ստրատեգիապես գործող "դեմքերի", ԱՄՆ-ի մերձավորարևելյան մտրակը կարող էր իրեն էլ վնասել: Այսպիսով, ստեղծվում է ցանկալի կայունություն, որը կարող է նոր դուռ բացել սեփական շահերի ռեալիզացման առումով: Արդեն միջազգային հանրությունը, կարծես, ինչ-որ իմաստով պատրաստվել էր խնդրի ռազմական լուծմանը: Հիմա, եթե հարցը լուծում չստանա, ապա ԱՄՆ-ը ռազամական գործողություններ սկսելու կարտ-բլանշ կստանա, որը կունենա միջազգային լեգիտիմություն: Սրան պետք է հավելել նաև Օբամա-Ռոհանի երկխոսությունը, և Իրանի նախագահի պատրաստակամությունը բանակցություններ վարելու հարցում: Իրանի գործոնը նույնպես կարևոր է սիրիական հարցում, քանի որ Սիրիան ԱՄՆ-ը ոչ թե դիտարկում է որպես առանձին խնդիր, այլ՝ որպես մերձավորարևելյան քաղաքականության մաս: Այսինքն՝ գոյություն չունի սիրիական հարց որպես այդպիսին, գոյություն ունի Սիրիա-Իրան մերձավորարևելյան ոչ բարենպաստ աշխարհաքաղաքական առանցք, և եթե Իրանի հետ քաղաքական հարաբերությունների նրբերանգները փոխվեցին կոնֆլիկտայինից դեպի ավելի շատ մրցակցայինի, ապա Սիրիան ավտոմատ կերպով դառնում է քաղաքական բանակցությունների "առարկա": Ահա վերոնշյալ հանգամանքները ստիպեցին ԱՄՆ-ին խնդրի ռազմական լուծումը տեղափոխել դիվանագիտական դաշտ, ինչը, սակայն, երբեք չի բացառում, որ մի օր կորոտան հրանոթները:
