Չեմ հասկանում այս ինչ ցինիկությունա, այս ինչ թատրոն ու ինքնախաբեությունա,այս ինչ շնորահավորհանքների տեղատարափա տեղում:
Ի՞նչ ենք շնորահավորհում արդյոք. ժողովուրդ ամեն շաբաթ բերվող դիակնե՞րը, թե՞ նրանց մայրերի ու հարազատների լացն ու արատսուքը: Թե ազատամարտիկ տղանների թշվառ,անօգնական ու ընչազուրկ իրականությունը: Թե գեներալների միլիոնավոր դոլաները, որ 18-20 տարեկան երեխեքի հացն ու ջուրն է:
Ինչ տոնի մասին կարող է խոսք գնալ, երբ իր ու իր ընտանիքի պաշտպանից խուսափում են՝ սրտում սեփական կյանքի կորստի վտանգ զգալով:
Ցույց տվեք որևէ երկիր, երբ պատերազմում հաղթանակ տանելուց հետո սեփական ԶՈՒ-ն՝ 21 տարի անց,այնքան բարոյազրկված կլինի, որ իր պարտքը հայրենիքին մատուցելուց խուսափի նրա զավակը:
Հ.Գ. Երբեք չեմ մոռանա պատերազմի դառնություններն ու դժոխքային մանկությունս, քաղաքիս ռմբակոծություններն ու հրաշք տղանների արյունն ու թաղման թափորները, այսօր հենց նրանց տոնն է և ես շնորհավորհում եմ ու համբյուրում նրանց շիրմաքարերը: Իսկ այս բանակից փախած ու անհայրենիք արարծները, սեփական բանակը հանելով ժողովրդի դեմ, անիծեցին բանակին էլ, բանակ ստեղծողին էլ, այս երկիրն էլ, այս ժողովրդին էլ:
( )Ս-ն Գուրգեն Ասատրյան ԼՂՀ ՊԲ N զորամաս 2008-2010թթ