Երկու օր Երևանում չէի։ Այսօր ՖԲ–ում տեսնելով Սոս Սարգսյանի հուղարկավորության կադրերը, չգիտես ինչու, հիշեցի մանկությունս։ Քիչ ավելի ուշ հասկացա, թե ինչու։ Վաղուց արդեն, ՄԵԾԵՐԻ թաղմանն այսքան հոծ բազմություն չէի տեսել։ Հիշեցի, որ ծնողներս պատմում էին, թե ինչպես էր ժողովուրդը վերաբերվում Հրաչյա Ներսիսյանին, Ավետիք Իսահակյանին, Մարտիրոս Սարյանին, Վահրամ Փափազյանին և մնացած բոլորին, ինչպես էին վարորդները՝ լիներ տաքսիստ, թե պարզապես պատահական անցնող մեքենա, ՆՐԱՆՑ տեսնելիս կանգնում և առաջարկում տաղափոխել ուր որ հարկավոր է։ Պատմում էր թե ինչպես է Ավետ Ավետիսյանի հուղարկավորության ժամանակ, ինձ ուսերին դրած, ոտքով Սունդուկյան թատրոնից քայլել մինչև Կոմիտասի այգի, և ժողովրդի այն քանակի մասին, որը ձգվում էր թատրոնից մինչև պանթեոն։ Հետո հիշեցի, որ հայրս ինձ տանում էր Կոմիտասի այգու պանթեոն և բոլոր շիրմաքարերի մոտ հատ–հատ կանգ առնում և պատմում նրանց մասին։ Ի դեպ, երբ գնում էին Թիֆլիս, պարտադիր մեզ տանում էր Խոջիվանքի գերեզմանատուն, որտեղ ևս ՀԱՅ ՄԵԾԵՐՆ են հանգչում։
Տեսնելով ՎԱՐՊԵՏԻ հուղարկավորությանը մասնակցող մարդկանց քանակը մի փոքր ուրախացա, որովհետև մտածեցի. «ԿԱՐՈՂ Է ՆՈՐԻՑ ՆՈՐՄԱԼ ԱԶԳ ԵՆՔ ԴԱՌՆՈՒՄ, ՆՈՐՄԱԼ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆ և ՆՈՐՄԱԼ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ»։ Թեև միշտ լավատես եմ եղել, բայց այս անգամ զգացի, որ ինչ որ բան արթնացել է։
Այս ֆոնի վրա չնկատեցի անգամ օլիգարխի եկեղեցի փակելը։ Վատ չէր լինի, որ մեր, ոչ բարով–խերով, էլիտա կոչվածն էլ իմանա, որ «ԱՅՍՕՐ ՈՉ ՈՔ ՉԻ ՀԻՇՈՒՄ, ԹԵ ՈՎՔԵՐ ԵՆ ԿԱՌԱՎԱՐԵԼ ԱՆԳԼԻԱՆ ՆՅՈՒՏՈՆԻ և ՇԵՔՍՊԻՐԻ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐՈՒՄ»։
