Անցորդներն անցնում էին, նայում գետնին ընկած, բերանը բաց հպարտությանը, նրա երախում երևացող մի քանի մանրադրամին ու շարունակում իրենց ճանապարհը:
Անցորդների մեջ չկար մեկը որ նայեր նրա սեղմված շուրթերին:
Աչքերը թաց չէին, սովորել էին թաքնվել անցորդների ձեռքերի ետևում, մատների արանքում ու գետնին ընկած գլխարկի մեջ:
Կար ժամանակ, որ այդ հպարտություն կոչվածը չէր բարձրանում գլխից նույնիսկ մեկ սանտիմետր՝ ողջունելու իր կողմը նայող քծնող ժպիտներին:
Կար ժամանակ, որ թվում էր թե ծնվել է որպես ամպրոպ ու չի ցանկանում ճայթել մեջքները կորացնող մարդկանց վրա:
Հիմա սա իր մշտական տեղն էր:
Տանջանքին վստահված շուրթերը սեղմած սպասում էր, որ գլխարկում հավաքվեր մի գումար, որ հաց առներ ու գնար, վաղն անպայման գալու պայմանով:
- Քեռի, հացի փող կտա՞ս:
Երկու երեխա են, տղա ու աղջիկ, իրար ձեռք բռնած նայում են ու նրանք չգիտեն ինչ բան է հպարտություն կոչվածը, նրանք գիտեն, որ սոված են ու դա պետք է բարձրաձայն ասեն, ուղիղ նայելով դիմացինի աչքերի մեջ:
- Աղջիկ ջան եղբա՞յրդ է, դիմացի մանկապարտեզի՞ց եք, փախե՞լ եք:
- Եղբայրս է, դիմացը մանկատուն է, քեռի կտա՞ս փող:
Գետնին ընկած հպարտությունը կծկվեց, փորձ արեց թաքցնելու մանրադրամները:
Տղամարդը գրպանից հանեց մի բուռ մանրադրամ, կռացավ վերցրեց գլխարկի պարունակությունն էլ ու տալով աղջկան հեռացավ, թողնելով գլխարկը գետնին ընկած, քանի որ էլ նույն տեղը չէր վերադառնալու, որտեղ դիմացի մայթում մանկատունն էր…
