Հայաստանի հանրապետությունում իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին: Խոսքեր, որ պետք է հպարտության զգացում ու պարծանք առաջացնեին, սակայն միայն քմծիծաղի ու մեղմ սարկազմի հոտ են առաջացնում:
Հայաստանի հանրապետության քաղաքացին պաշտպանված չէ իր երկրում իր իսկ ղեկավարներից ու իր իսկ հաշվին ապրող մեծամասամբ կենդանական աշխարհի կրծողազգիների դասին պատկանող ոստիկաններից:
Շատ տարիներ առաջ Պուծինկա տեսակի հիմնադիրների թեթև ձեռքով Արցախը նվիրվեց Ադրբեջան կոչվող ապօրինի շինությանը անցավ մի քանի տասնամյակ և մեր հայրերի ու եղբայրների արյունը գետի պես հոսելով ետ բերեց հայի երազը, հայի հողն ու պարծանքը՝ հայի Արցախը:
Այս ամենը շատ հասարակ հայկական միամտության ու քաջության մասին պատում կարելի էր որակել, եթե այս ամենում խառնված չլիներ ռուսի անբարո ձեռքը: Տարիներ շարունակ խանգարելով Ղարաբաղյան խնդրի կարգավորմանը, Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև մի քանի երես ու ռուս կանանց մեծ մասին բնորոշ դիրք, պոզիցիա, պոզա փոխելով ՌԴ-ն մեր պետությանը պահեց կախման մեջ՝ դամոկլյան սրի մշտական վտանգի տակ: Բանը հասավ նույնիսկ Ադրբեջանին մասսայական ոչնչացման զենք վաճառելուն. այն Ադրբեջանին, որի նախագահը ի լուր աշխարհի հայտարարում է, որ Ադրբեջանի թշնամին ոչ թե Հայաստանն է՝ այլ աշխարհի ցանկացած հայ:
Բայց ամենացավալին այս պատմության մեջ այն է, որ Ռուսաստանին մեղադրել ես այդպես էլ չեմ կարողանում, քանի որ կան այնպիսի իրենց հայ հռչակողներ, որ անգամ այս ամենից հետո Ռուսաստանին իրենց դաշնակիցն են համարում ու գտնում, որ Ռուսաստանը մեր անվտանգության երաշխավորն է: Եթե դեռ կան հայեր, որ հույս են կապում մի երկրի հետ, որը 1998 թ.-ից սկսած հայկական խամաճիկային թատրոնի անձնակազմ հիշեցնող իշխանությունների միջոցով Հայաստանում իրականացնում է հայաթափման քաղաքականություն: Հայերին քշելով իրենց իսկ երկրից ու ստրուկի պես աշխատեցնելով ի բարօրություն ՌԴ-ի:
Ինչու՞ մեղադրել ՌԴ իշխանություններին, երբ քո սեփական իշխանությունը ռուս ամենահասարակ կնոջ նման մի շիշ գարեջրից հետո բացում է ոտքերը ցանկացած համապատասխան գումար առաջարկողի դիմաց: Ինչու՞ մեղադրել ՌԴ-ին ու իր ղեկավարներին, երբ Էդուարդ Շարմազանովը հայտնում է լրատվամիջոցներին՝ ՚՚Ով պետք էր տեղյակ էր սպասվող ստորագրման մասին՚՚ երևի նկատի ունենալով, որ ՀՀ ժողովուրդը բավականաչափ արժանիքներ չուներ, որ տեղեկանար իր ապագայի մասին:
Մեղավոր է ոչ թե Պուծինը կամ Լավրովը, այլ այն հայը, որ փեկուզ խանութից ռուսական ապրանք է գնում ու դրանով եկամուտ բերում մեր թշնամիների հետ ռազմական գործընկերություն անող պետության բյուջեին:
ՀԳ այ հիմա իսկական հակառուսական հիստերիայի ժամանակն ա: Էլ չասած ռուսատու հայերի դեմ հիստերիայի մասին:
