Կարեն Թումանյան
ՊԱՏԳԱՄԱՎՈՐԸ ՊԵՏՔ Է ԲԱՐԻՈՒԹՅԱՆ ԽՈՐՀՐԴԱՆԻՇ ԼԻՆԻ, ԱՅԼ ՈՉ ԹԵ ''ՍԱՐՍԱՓ'' ԱՌԱՋԱՑՆԻ
Ամբողջ աշխարհում մարդիկ ''ապաստան'' են գտնում իրենց երկրի պատգամավորների մոտ, իսկ մեր մոտ, որպեսզի հանկարծ նրանց ջղայնությունը իրենց վրա չթափվի, մարդիկ ուղղակի խուսափում են որոշ պատգամավորներից: Դեռ Հին Հռոմում հայտնի էին դեպքեր, երբ խեղճ մարդիկ հայտնվելով անելանելի վիճակում իրենց ''պռովինցիաներից'' ոտքով ճանապարհ էին ընկնում դեպի Հռոմ և խնդրանքով դիմում էին որևէ սենատորին, այսինքն մեր լեզվով ասած պատգամավորին…: Եվ գիտեք, թե, ինչն է հետաքրքիր, դա այն է, որ մեծ մասամբ նրանք ստանում էին այն օգնությունը, որի համար ճանապարհ էին ընկել: Բացի դրանից հարկ է նշել, որ սենատում քննարկումների ժամանակ շատ և շատ սենատորներ անընդհատ բարձրացնում էին անապահովների խնդիրները, ըստ պատմաբանների այնպիսի տպավորություն էր ստեղծվում, որ նրանք հատուկ մասնագիտացված էին այդ ուղղությամբ: Նույնիսկ Հռոմի կեսարները շատ անգամ ընդառաջ էին գնում անապահովության հաղթահարման ուղղությամբ նրանց հետողական առաջարկվող լուծումներին:
Իսկ հիմա Հին Հռոմից վերադառնանք մեր երկիր Հայաստան և տեսնենք , թե, ինչպես է անապահովների մասին մտածում ՀՀ ԱԺ-ը պատգամավորներից մեկը, հանրությանը քաջ ծանոթ, Մհեր Սեդրակայնը'-«Հո չեն գնում էնդեղ նախարարներ աշխատում, կամ վարչության պետեր աշխատում, գնում են բանվորության, մնացեք էստեղ արեք էդ բանվորությունը» ,-այ, այս կերպ է պատասխանել նա Ա1+ -ի արտագաղթին վերաբերող հարցին:
Հ.Գ –Ինձ թվում է մեկնաբանությունները այստեղ ավելորդ են, բայց մի բան հաստատ կարող ենք եզրակացնել, որ վերոհիշյալ սենատորների և Մհեր Սեդրակյանի միջև ոչ մի զուգահեռներ չկան և չեն կարող լինել, քանզի դրանք տարբեր տեսակներ են և ժամանակը այստեղ ընդհանրապես կապ չունի:
