/Լուռ եմ... չգիտեմ ինչ ասեմ... ափսոս. իմ ավագ բարեկամ/
ՎՐԵԺ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆ /Հատված պատմվածքից/
Իմ աշխատասենյակի պատուհանից սառնություն է փչում: Անթև, տաք բաճկոն ունեմ կախիչին' ապահովության համար հագնում եմ: Անշտապ սուրճ եփելու գործին եմ լծվում. օր է, եթե սկսվել է, թող տեղը տեղին սկսվի: Բաճկոնը պիրկ գրկում է մարմինս, մինչև պոչուկս սառնությունից ապահովագրված է: Մի քիչ մեջքից թույլ եմ, ոչ էն իմաստով, որ ժողովուրդն է հասկանում: Ոտքերս թող սառչեն' կդիմանամ: Եթե օդանցքը փակեմ, ծխախոտի կծու հոտը կներծծվի պատերի մեջ, և ջահել, գրասեր կանայք իրենց զգացած տհաճությունը չեն թաքցնի: Անհարմար բան կստացվի: Գրող եմ, թե գրող չեմ' այս տարիքում պարտավոր եմ անուշահոտություն բուրել: Տաղանդը նման պարագայում չի փրկում: Անցան-գնացին էն երանելի օրերը, երբ տաղանդը երես առած երեխայի պես ջարդուփշուր էր անում, ինչ ձեռքն էր ընկնում: Կար ժամանակ, որ անլվա, քացախահոտ բուրող ու փնթի պոետների շուրջ սիրուն թռվռան աղջկերքի պարս էր բռնում: Արդուկած ու պլպլան տղերքը հարգի չէին և «կոմսոմոլիկ» անպատվաբեր անունն էին կրում: Ճիշտ ու սխալ չկար, քամին քամի էր, անձրևը' անձրև, կարկուտն էլ' կարկուտ: Նրանց գոյությունն անգամ չէինք էլ նկատում: Ամեն ինչ այնքան ճիշտ էր, որ Աստծու մասին մտածելու առիթ գրեթե չկար:
