Այսօր գրառումներ տեսա, որոնցում խոսվում էր որոշ հականիկոլական օգտատերերի կողմից բարոյականության բոլոր սահմաններն անցնելու մասին։ Սահմաններ։ Բարոյականություն։ Գիտե՞ք, տպավորություն ա, որ մեկ տարի առաջ բոլորի մոտ turn off էին էդ օպցիաները, ամեն ինչ ընդունելի էր հանուն նպատակի, չկար սահման, կարելի էր վերջին բառերով հայհոյել կնոջն ու անիծել իր երեխային, տարածել հեռախոսահամարը որպեսզի բոլորը զանգեն ու քֆուր տան, գնալ իրենց տուն, հարևաններին հերթով խոսեցնել կամեռայի առաջ, բակում վիրավորանքներ բացականչել, սև լենտ կապել փողոցում, անունը կպցնել աղբամանի վրա։ Էս սաղ մեր հետ ա եղել, արա, մոռացե՞լ եք, չեմ ջոկում։ Ինչ բարոյականության սահմաններ արա, այ չաթլախներ։ Էդ ձեր մոդելավորած խաղում ա մենակ տենց, որ հենց կրում եք ու դառնում եք պուպուշ՝ մնացածն էլ են դառնում պուպուշներ ու եթե թույլ տաք, բայց և այնուամենայնիվ, օհ, ցավոք չեմ կարող կիսել Ձեր կարծիքը։ Նախույ։ Ստեղ մյուս թուշը դեմ տվող չկա, ձեր թշերն են հիմա ու ոչ միայն երեսի։ Նենց որ թարգեք նվնվալը, թուլացեք ու փորձեք հաճույք ստանալ պրոցեսից։
Վազգեն Սաղաթելյանի ֆեյսբուքյան էջից:
