Ինչպիսի միամտություն էր կարծել, թե մարդու հետ որևէ տեսակի հարաբերություններում պետք է հիմնվել նրա բանական դատողության ու տրամաբանական ակնհայտության վրա, ոչ, սիրելիներ, դիմացինից ակնկալիքների հավանականություն ձևավորելուց առաջ, պետք է իմանալ, որ նրա վարքի մեջ շատ ավելի էական են լինելու չգիտակցված ինքնապահպանման բնազդից սնվող նրա վախերն ու մանրախնդիր հաշվենկատությունը, չարի ու բարու մասին նրա պատկերացումները՝ կենսական ճշմարտութունները՝ հիմնված խիստ սահմանափակ տեղեկատվության ու կասկածելի կենսափորձի վրա, նրա մեջի չբավարաված անասունը՝ չունեցածը, չտեսածը, չապրածը – սովը, ամենազոր սովը, ահա թե ինչն է պետք նախ և առաջ շոշափել դիմացինի մեջ։
Կարեն Անտաշյանի ֆեյսբուքյան էջից:
