Ոմանք ցնծության մեջ են՝ ասելով, թե այնուամենայնիվ հարյուրամյակը դիմավորեցին առանց ռեժիմի:
Ասեմ, որ այդ մարդիկ մոլորության մեջ են:
Ռեժիմը հեռացածները չէին ստեղծել, հեռացածներն ընդամենը հետևանք էին:
Իսկ ռեժիմը ստեղծել էր ռեժիմի մայրը՝ վերջին հազար տարում, օտարի լծի պայմաններում ձևավորված մեր ժողովրդի մենթալիտետը՝ մտահայեցակարգը: Այդ մենթալիտետը, որն էությամբ հակապետական է ու ինչ որ չափով էլ՝ հակահայ, քաոսի է վերածել Առաջին հանրապետության ներքին կյանքը, աղավաղել Երկրորդը, դժոխքի վերածել Երրորդն ու ստեղծել մարտյան Հայաստանը:
Սա զորեղ, անչափ զորեղ հակառակորդ է, իսկ զորեղությունը կայանում է նրանում, որ դժվար նկատելի է: Քչերն են տեսնում նրան որպես ավերի բուն պատճառ: Այդ հակառակորդը հմուտ է այնքան, որ կարողանում է մոլորեցնել բոլորին ու առանձին անձերի կամ կառույցների տեսքով դրսևորվող իր հետևանքները ներկայացնել որպես պատճառ: Եվ այդպես նա ապահովում է իր տևականությունը:
Նրան հաղթելու համար մեծ, շատ մեծ ջանքեր են պետք, բայց դա անել կարողանալու համար նախևառաջ իշխանությունները և միտք կրողները պիտի ունակ լինեն տեսնել, նկատել, ճանաչել նրան: Հակառակ դեպքում այն կխժռի հեղափոխության արդյունքները, ինչպես եղավ 1990-ին:
Նկարում ՝
Ե. Թադևոսյան, Հանճարը և ամբոխը:
