Արդ, որովհետև թե՛ Քրիստոսը, որ մարդկանց սրբում է իրենց մեղքերից, և թե՛ սրբվողները նույն Հոր զավակներն են, Քրիստոսը ամոթ չի համարում իր «եղբայրները» կոչել նրանց, այլ իր խոսքն ուղղելով Աստծուն՝ ասում է. «Քո մասին պիտի պատմեմ իմ եղբայրներին, քո ժողովրդի հավաքույթի մեջ պիտի օրհներգեմ քեզ»։ Իսկ մի ուրիշ տեղ ասում է. «Ես պիտի վստահեմ Աստծուն», և անմիջապես ավելացնում է. «Ահավասիկ ես և այն զավակները, որ Աստված ինձ տվեց»։

Արդ, քանի որ այս զավակները մարդիկ են, մարմնով և արյամբ, Քրիստոսն ինքն էլ նմանվեց նրանց, հաղորդակից եղավ նրանց մարդկային բնությանը, որպեսզի իր մահով ոչնչացնի Սատանային, որ մահվան իշխանությունն ուներ, և ազատագրի նրանց, որոնք ստրուկների նման իրենց ամբողջ կյանքն անց էին կացնում մահվան երկյուղով։ Շատ պարզ է, որ այս ազատագրությունը հրեշտակներին չի վերաբերում, այլ Աբրահամի զավակներին։ Ահա թե ինչու Քրիստոսն ամեն ինչով պետք է նման լիներ իր եղբայրներին, որպեսզի կարողանար ողորմած և վստահելի մի քահանայապետ լինել Աստծու մոտ՝ Աստծու ժողովրդի մեղքերը քավելու համար։ Եվ որովհետև ինքը չարչարվելով փորձվեց, կարո՛ղ է օգնել փորձության մեջ եղողներին։

(Պողոս առաքյալի նամակը եբրայեցիներին 2:11-18)

Ռուբեն վարդապետ Զարգարյան