Բազմիցս համոզվեցինք , որ հույսներս մենակ մեր վրա պիտի դնենք:Հայկական հարց արծածվել է այն ժամանակ երբ Թուքիայից ստանալու բան ունեին,ստանալուց հետ մոռացվու էր թե հայերը թե հայական հարցը:Դեռ 1878թ-ին Բեռլինի վեհաժողովի ժամանակ Մկրտիչ Խրիմյանը հասկացավ որ հային մենակ կարա հայը փրկի:Խրիմյանին նույնիսկ ներս չթողեցին և նա վշտահար գրեց -այստեղ հարիսա են բաժանում իսկ ես չեմ կարա այս թղթերով վերցնեմ,երկաթե շերեփ է հարկավոր:

 

Խրիմյանը ուզում էր ասել մենակ ուժ ունեցողներն են մասնակցում լուրջ հարցերի քննարկմանը ,իսկ ուժը զենքն է:Հայի փրկությունը մենակ զենքն էր, ազատագրական փայքարը:Պայքար ոչ թե անհատ խմբերով այլ ամբողջ ժողովուրդը պիպի ոտքի կանգներ ու դիմեր զենքի:Այսօր էլ նուն բան է,կատարվում ու գոնե հիմա հասկանանք ու միասնականությամբ հանդերձ գանք ոչ թե ամենքս մեր անձի մասին մտածել հեռվից նայենք:Եթե այսօր ինձ վտանգը չի սպառնում վաղը նույն վտանգը կկախվի իմ գլխավերևում:Արեք մեր պապերի սխալներից դասեր քաղենք ու էլ ճկրկնենք ճակատագրական սխալները:

 

 

Միացյալ Հայաստան