Հայ Առաքելական Եկեղեցուն հարկավոր են հոգևորականներ, ովքեր հարկ եղած դեպքում զենքի կդիմեն Հայրենիքի համար:
Չեմ հարգում այն «հոգևորականների ովքեր քրիստոնեական սերը փոխել են վախկոտության հետ: Մեր ողջ պատմության ընթացքում սակավաթիվ հոգևորականներ միայն կանգնել են Զինվորի կողքին:

 


Եթե մեր կաթողիկոսների ցանկը ուսումասիրենք այնտեղ քչերին կտեսնենք զենքը ձեռքին:
Աստած մեզ պադգամում է սեր և ոչ վախկոտություն, պադգամում է հավատալ բայց չի պադգամում ուրանալ հայրենին, չի պադգամում որպիսզի դադարենք ՀԱՅ լինելուց:

 


Հոգևորականը, ով պատերազմի ժամանակ արիություն չունի զենքի դիմելու, նա թշնամիներից մեկն է:
Եկեք թերթենք մեր պատմության էջերը, հիենք, Չորեքչյանին, Սուրենյանցին, Պարգև Սրբազանին, Եղիշեին, Ղևոնդին, Վահանին և այլոց, ովքեր կանգնել են զինվորի կողքին, ահա՛ ճշմարիտ քրիստոնյան:

 

 

Գևորգ Գյուլումյան