ԱՐԱՄ ԵՐԿԱՆՅԱՆ – Եղել է, եղել է աշխարհում Կարին հայաքաղաքը, ու այդ քաղաքում ծնվել է Արամը։ Թալեաթը, Էնվերը, իթթիհատի մյուս պարագլուխները, սակայն, նրա ճակատագիրը նախօրոք տնօրինել, նրան, ինչպես մեկ ու կես միլիոն հայերին, բնաջնջման էին դատապարտել։ Ամենասահմռկեցուցիչն այն էր, որ ձգտում էին իրագործել իրենց աննախադեպ, անհեթեթ դատավճիռը։ Բարեբախտաբար, կոտորածի նախճիրները, տեղահանությունն ու գաղթը չահաբեկեցին, չվհատեցրին Արամին։ Ճիշտ հակառակը։ Արեւելահայաստան հասնելուն պես, 17-ը չբոլորած, նա զինվորագրվեց Դրոյի մարտախմբին, կռվեց Բաշ-Ապարանում։ Հայերը հաղթել, Հայաստանն անկախ էին հռչակել, բայց թուրքերը շարունակում էին ջարդերը, Բաքվում, Շուշիում զանգվածային սպանդներ էին հրահրում, զոհերի թիվը՝ անմեղ զոհերի թիվն արդեն տասնյակ հազարների էր հասնում։ Արամն ընդվզեց, վճռեց լուծել իր ժողովրդի վրեժը։ Մեն-մենակ։

1919 թվական։ Թիֆլիս։ Երեւանյան հրապարակ։ Արամ Երկանյանը դիմահար կրակոցով գետնում է մուսավաթական դահիճ Ղասիմբեկովին։

1920 թվական։ Թիֆլիս։ Գոլովինսկի պողոտա։ Արամ Երկանյանը դիմահար կրակոցով տապալում է մուսավաթական Ադրբեջանի վարչապետ Խան Խոյսկուն։

Նույն թվականին, նույն փողոցում նա գնդակահարեց հայատյաց ոճրագործներ Սարաֆովին ու Խան Մամեդովին։ Սարաֆովը սպանվեց, Մամեդովը ծանր վիրավորվեց։ Արամն էլ վիրավորվեց, բայց կարողացավ խույս տալ ոստիկանների հետապնդումից, ազատվել։ Ու, ահա, Եվրոպա էր հասել, որ…

շարունակությունն այստեղ' http://www.hayzinvor.am/22459.html

Հեղինակ' ԳՐԻԳՈՐ ՋԱՆԻԿՅԱՆ