Արամ Գևորգյանի գրառումներից.
Երեկ ոստիկանները շրջապատել էին անհետ կորածներից մեկի եղբոր մեքենան ու ցանկանում էին տուգանային հրապարակ տանել, ինչ ա թե՝ փողոց ա փակել։ Նա էլ ասում էր՝ զոհված ախպորս ավտոն ա, չեմ թողնի տանեք։ Մեքենայի մեջ էր նաև այդ մարդու մայրը, ով տղային ու թոռանն է կորցրել այս պատերազմում։ Թոռան դին մինչ օրս չեն կարողանում գտնել…
Այդ կինը մեքենայից իջավ ու աշխարհի անեծքները տվեց այդ ոստիկաններին, ասում էր՝ թաղեմ ձեզ, տանեմ, դնեմ բալիս կողքին, սիրտս հովանա։
Դուք հասկանո՞ւմ եք ինչ օրի ա մի վիժվածք հասցրել մարդկանց, ի՞նչ ձևի ա պառակտել, որ ոստիկանը, ամենավերջին անբարոյականի պես, կուրորեն հրաման ա կատարում ու եկել, տղա ու թոռ կորցրած կնոջն ուզում ա մեքենայից հանի, մեքենան տանի տուգանային հրապարակ, ինչ ա թե վիժվածքի գործի տեղի մոտ ակցիա են արել, հանգիստը խանգարել։
Դուք հասկանո՞ւմ եք ինչ օրի ա մի վիժվածք հասցրել մարդկանց, որ տարեց կինը ստիպված ա անցնի էս ամենի միջով, իր թոռան տարիքի ոստիկանին նման անեծքներ տա…
Ես այս հարթակում էլ եմ բազմիցս հանդիպում զոհվածների հարազատների անեծքներին նիկոլի ու իր ընտանիքի անդամների հասցեին։ Մեծից փոքր։
Ես, որ հարազատ չեմ կորցրել էս պատերազմում, վաղուց հասկանում եմ էդ ծնողների հոգեվիճակը ու չեմ էլ փորձում բարոյախրատական դասեր կարդալ։ Էս մարդկանց միայն հասկանալ է պետք։ Իրենք էլ կորցնելու ոչինչ չունեն։ Իրենք իրենց ամենաթանկն են կորցրել, ու դա էլ հերիք չի, նրանցից ոմանք մինչ օրս շարունակում են հալածվել, անուշադրության մատնվել էս իշխանությունների կողմից…
