1990 թ.-ի հունվարի 13-19 Բաքվում տեղի ունեցավ հայ բնակչության երրորդ խոշոր կոտորածը: Միայն իր ազգային պատկանելության համար տեղի շուրջ 200.000 հայ համայնքը ենթարկվեց բռնությունների, կոտորածի ու վտարվեց քաղաքից:

Մինչ այդ մոտ մեկ տարուց ավել ադրբեջանական բոլոր լրատվամիջոցները' հատկապես հեռուստատեսությունը, հեղեղված էին հակահայկական քարոզչությամբ, ինչը լուրջ հող նախապատրաստեց Ադրբեջանի մայրաքաղաքում հայ բնակչության ջարդերի համար:

Հայերի դեմ սկսած ջարդերին ակտիվ մասնակցում էին ադրբեջանցի մտավորականները: Վերջիններս վիրավորվել էին, որ հայերը ավելի բարձր պաշտոններ են զբաղեցնում և հայերին էին պատկանում քաղաքի գրեթե բոլոր հարմարավետ տները:

Իրավապահ մարմինների աչքի առաջ հայերը հալածվում էին, ծեծի էին ենթարկվում: Հանցագործություն կատարողները չէին պատժվում: Շտապօգնության բժիշկները օրերով չէին օգնում հայերին, նրանց տված տեղեկության համաձայն հայերը մահանում էին ոչ թե ծեծից ու ջարդից այլ սրտանոթային գիվանդություններից:

Բռնությունների սկսվելու օրը քաղաքը լիքն էր ցուցարարներով, որոնք պահանջում էին իշխանության հրաժարականը: Այնուհետև նրանք խմբեր կազմած մտնում էին նախորոք իրենց բաժանված ցուցակներով հայերի տները ու դաժան ծեծի ենթարկում նրանց: Հայ բնակիչներին դուրս են նետել պատուհաններից, սպանել երկաթե ձողերով ու դանակներով, բռնաբարել կանանց, շատերին ողջակիզել:Հայերի դեմ բռնությունների եւ ջարդերի ալիքն այնուհետեւ տարածվեց Բաքվի ռուս բնակչության' մասնավորապես զինվորականների ընտանիքների դեմ, որոնց շրջանում եւս եղան զոհեր ու բազմաթիվ վիրավորներ:

Բաքվում կազմակերպված հայկական ջարդերին զոհ գնացածների ճշգրիտ թիվը դեռեւս պարզված չէ: Մի շարք ուսումնասիրողների կարծիքով այդ թիվը 400-ից անցնում է: Բաքվում հայերի ջարդերը իրենց դաժանությամբ և մասշտաբներով անհամեմատ ավելի մեծ էին, քան Սումգաիթի ջարդերը:

Ադրբեջանի իշխանությունները իրենց կողմից կազմակերպած ջարդերը փորձում էին ներակայացնել՝ պարզապես մասսայական անկարգություն:

1990 թվականին Բաքվում կատարվածը ցեղասպանություն է, որը կատարվեց խաղաղ բնակչության հանդեպ զուտ իրենց ազգային պատկանելության համար: Բաքվում կատարված ջարդերի համար մինչ օրս ոչ ոք պատասխանատվության չի ենթարկվել, տուժածներից ոչ ոք չեն հատուցվել ո’չ բարոյական, ո’չ էլ նյութական առումով: