Հրանտ Մաթևոսյանը մեղավոր չէ, որ իր տուն-թանգարանն այգին լացացնելու հաշվին են կառուցում:
Էդ այգին գուցե դասից թռնելու, կռիվ անելու, ծխելու, դիսպետչերանոցում կանգնող վարորդների միզելու տեղ էր դարձել, բայց դրա դեմը կարելի էր առնել: Իսկ Մաթևոսյանի հանդեպ «սիրո» դեմն առնել չեղավ, ու կառուցվում է գուցե սիրուն, գուցե անզուգական, գուցե մաթևոսյանական, բայց էս գլխից արդեն տհաճ միջավայր:
Չարենցը չի նեղվել, չէ՞, որ իր տունն է դարձել տուն-թանգարան: Իսահակյանն ու Մինաս Ավետիսյանն ու նրանց հարազատներն էլ չեն նեղվել, չէ՞:
Խի՞ եք էսքան զզվում էս քաղաքից:
