Երևանում գյուղ ստեղծելու ու դրանով զբոսաշրջիկ գրավելու գաղափարը վատ չէ իհարկե,սակայն հարց է առաջանում թե այս պահին Հայաստանը ի վիճակի է նման պրոյեկտ անել թե ոչ։ Հարցը փողը չէ,փող ոնց էլ չլինի մի տեղի կգտնվի,սակայն ավելի լավ չէ արդյունավետ տնօրինել այդ միջոցներն ու դրա փոխարեն գյուղի ճանապարհները սարքել։
Դցիուք Լոռու մարզի Դսեղ ու Օձուն գյուղերի միջակայքը անցնում է Հայաստանը -Վրաստանի հետ կապող միջպետական ճանապարհով։ ճանապարհը շուտով պարտաստ կլինի,սակայն գյուղ տանող ճանապարհների վիճակը ահավոր է։ Ամառվա եղանակին Երևանը զբոսաշրջիկներին այնքան էլ չի կարող գրավել,ինչքան որ հով գյուղերը,որտեղ կարելի գրագետ փիառի դեպքում նաև հզոր արդյունք ստանալ՝ հենվելով գյուղական ավանդույթների ու սովորույթների վրա։
Եվ ծախսը ավելի քիչ կլնի,և որակ կարելի ստանալ,բացի այդ ամեն ինչ չկենտրոնացնել միայն Երևանի վրա,որտեղ առանց այն էլ քայլելու տեղ չկա,էլ ինչ մնաց գյուղ կառուցվի։ Դրա փոխարեն հին Երևանի գաղափարը այդպես էլ կյանքի չի կոչվում,որի մեղավորը հաստատ զբոսաշրջիկները չեն։ Ինչու ասեքն Թբիլիսն կարողանում է նման նախագիծ իրականցնել,ռեստավրացնել քաղաքի հին շեքներն ու տները,իսկ Հայաստանում եղածն էլ քանդում են։ Սրանք խնդիրներ են որ պետք է ուշոդրություն դարձնել ու ավելի ալվ ք այս պարագայում ոչ թե գլխից բռնել,այլ մանրից գալ ու վերջում հասնել նշանակալաից արդյունքի։ Փակ սահմաններոի պարագայում տուրզիմը շարունակու է մնալ Հայաստանի տնտեսության ակտուալ ճյուղերից մեկը մնալ,սակայն կարծում ենք որ խնդիր կա վերանայելու ոլորտի առաջնահերթությունները:
Գրիգոր Սաղաթելյան
