Չգիտեմ, ո՞րն է ավելի ծիծաղելի՝ ՀՀ պաշտպանության նախարարից փախչող Զաքիր Հասանովը, թե՞ Երևանի փողոցներում միասեռականության քարոզ թույլ տվող հայ պաշտոնյան։ Հնարավոր է անգամ՝ ծիծաղելի բառն այս դեպքում տեղին էլ չէ։ Նողկալի՞։ Զազրելի՞… Թող ընթերցողը որոշի։
Իսկ ես պարզապես մեկ համեմատություն կփորձեմ անցկացնել։ Վստահ եմ՝ հայ պաշտոնյաների բացարձակ մեծամասնության համար միասեռականները նույնքան զզվելի են, որքան Վիգեն Սարգսյանը Զաքիր Հասանովի համար։ Ուղղակի մերոնք դա ցույց չեն տալիս, իսկ նրանք՝ խնդիր չունեն։ «Քաղաքավարություն» են խաղում։ Իբր թե տեսեք՝ բաց հասարակություն ենք, արևմտյան արժեքների կրող, չգիտեմ էլ ինչ գրողուցավ… Հանդուրժում ենք։ Առանց հասկանալու այդ «հանդուրժողականության» գինը։


Հիմա հարց. Ո՞վ է ավելի ճիշտ պահում իրեն։


P.S. Մինչ գրառումս կավարտեի, իմացա, որ Երևանում հեռացվել են հիշատակված պաստառները։ Լավ է։ Հաջորդ անգամ կպցնողներն ավելի երկար կմտածեն։

 

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան