Իլհամ Ալիևի ղեկավարած երկրի բանակը հայկական զինված ուժերին այլ ելք չի թողնում: Ինչքան էլ ցավոտ լինի կամ մեր պրինցիպներին դեմ, բայց Ադրբեջանի ձայնը հավերժ կտրելու մեկ ելք կա: Կրակել գյուղերի և բնակավայրերի ուղղությամբ, հրետանու ուղիղ կրակով ոչնչացնել առաջնագծի բոլոր դիրքերը, ռազմական և ոչ քաղաքացիական օբյեկտները: Ավիրել բնակավայրերը, կրկնապատկել դիպուկահարների քանակը, ավելի շատ ու անկանոն կրակ բացել թշնամու ուղղությամբ:
Փորձը ցույց է տալիս, որ միայն խաղաղ բնակչության խուճապի դեպքում է Ալիևի բանակը որոշ ժամանակ հանդարտվում: Իլհամ Ալիևը թքած ունի զինվորական ցանկաղած կորուստի վրա: Զոհված զինվորին կփոխարինեն վարձկան զորքերը, մեկ ոչնչացված տեխնիկայի դիմաց կգնի 5-ը: Ցանկացած առաջնագծում ծառայած զինվոր կփաստի, որ միայն գյուղերի բնակիչների խուճապահար լինելուց էին ադրբեջանական բանակի զինվորները դադարեցնում անկանոն կրակելը:
Երբ զորքը տեղավորում էին գյուղերում ու այնտեղից սկսում էին կրակել, նրանք վստահ էին,որ հայերը խաղաղ բնակիչների վրա չեն կրակելու, բայց երբ այլևս ելք չկար ստիպված մեր տղերքը խոցում էին նաև գյուղում գտնվող ադրբեջանցի զինվորներին և տեխնիկաները, դրա հետևանքով վնասվում էր նաև գյուղացու տունը ու սկսում էր խուճապը: Շատ դեպքերում հենց գյուղացիներն էին ստիպում զորամասի հրամանատարին, որպեսզի դադարեցնեն կրակոցները:
Մարդասիրության դասեր և այլ վեհ գաղափարներ չքարոզեք: Հերիք եղավ, բոլ եղավ: Արդեն 1998 թվակնին ծնված տղաների ենք թաղում մի պատերազմում, որը սկսել են մեր հայրերը:
Իլհամ Ալիևը խաղաղություն կնքող չէ: Նա խաղաղություն չի կնքի , անգամ եթե ամբողջ Արցախը նվիրենք իրեն: Անկուշտ շան որդին արյան կարոտ է: Թող իր բնակիչներով հագեցնի արյան ծարավը:

Աշոտ Ասատրյան