Այսօր ադրբեջանական բանակը նորից կրակ է բացել հայկական բնակավայրերից մեկի՝ Թալիշի ուղղությամբ: Մի անգամ ասել եմ, որ Թալիշը մնացել է Ադրբեջանի իշխանության և ՊՆ-ի կոկորդին, քանի որ ապրիլ ամսին հենց Թալիշում շան պես սատկեցին մի քանի հարյուր հատուկ ջոկատայիններ և վարձկան ահաբեկիչներ: Ամեն գիշեր, երբ Զաքիր Հասանովը հիշում է իր խայտառակ հարձակման մասին ու երբ սատկած զինվորների հոգիները գալիս են երազին, առավոտյան կրկին հրաման է տալիս, որ կրակեն Թալիշի ուղղությամբ, երևի այդ կերպ փորձում է սիրտը հովացնի:
Մենք էլ ենք մարդ, մի օր մենք էլ սիրտ պետք է հովացնենք: Ասեմ, որ ավելի լավ տարբերակներ ունենք: Հենց Արցախում մի քանի ադրբեջանական գյուղեր կան, որոնք գտնվում են հենց Արցախի բանակի, մանավանդ հրետանային ստորաբաժանումների, ափի մեջ: Ի տարբերույուն հայկական բնակավայրերի, ադրբեջանական գյուղերը ու քաղաքները ավելի խիտ են բնակեցված, կրակելու դեպքում մի քանի անգամ ավելի շատ վնաս կհացնենք ու ի տարբերություն հայ գյուղացիների, ադրբեջանցիները ավելի արագ են փախնում ու փախնում են առանց հետ վերադառնալու:
Ավելի լավ տարբերակ է Նախիջևանը, որը ամբողջությամբ գտնվում է մեր տեսադաշտում: Մեր ամենանպաստավոր դիրքերը հենց այդ կողմերում են: Բախտի բերմամբ ավելի լավ եմ ծանոթ այդ տարածքում ու ասեմ, որ այդ կողմերից թշնամին նույնիսկ դիրքում բարձր չի խոսում: Սարի գլխին գտնվող հրանոթներից, որոնք պատկանում են Սիսական գնդին, եթե ամեն մեկից թեկուզ մեկ հատ արկ կրակի Նախիջևանի ուղղությամբ ապա այդ տարածքում նույնիսկ խոշորացույցով ոչ զինվոր կգտնես, ոչ էլ բնակիչ: Սարի տակից էլ ինչքան ցանկանում են թող կրակեն միևնույնն է անօգուտ է:
Ինչքան ուշանա Թալիշի պատասխանը այդքան ժամանակ Զաքիրը կրակելու է Թալիշի վրա ու ամեն հաջորդ կրակոցը ավելի ցավոտ է լինելու: Ավելի լավ է մեկ անգամ ձենները կտրել, որ ևս 25 տարի սուս ու փուս մխկտան:

Աշոտ Ասատրյան