Դիրքերում զինվորների հետ նստած ենք, թշնամու ուղղաթիռը խոցած զինվորը պատմում է դեպքի մասին , նրա խոսքը շարունակում է թշնամու 3 տանկ ոչնչացրած զինվորը, հաջորդը պատմում է թե ինչպես ազատագրեցին գրաված դիրքը ու այսպես ամեն մեկը մի պատմություն է պատմում: Հանկարծ դիրք է գալիս կոչումով մայոր մի սպա, ջերմ բարևում է բոլորիս, որպիսություն հարցնում և միանում մեր խոսակցություններին: Գումարտակի հրամանատարի տեղակալն էր: Մի քանի րոպե անց զինվորները նրա մեքենայից մեծ տոպրակներ են իջեցնում , տոպրակները թափանցիկ էին և երևում էր , որ մեջը ուտելիք , հյութեր և քաղցրավենիք է : Մտածեցի ՝ երևի մի բարի մարդ առել և պարոն մայորի հետ ուղարկել է տղաներին:

Բայց չդիմացա ու հարցրեցի՝ պարոն մայոր , էդ բանակը արդեն Ջերմուկա ստանու՞մ: Պարոն մայորը ժպտալով պատասխանեց՝ չէ հա, ես եմ առել, եկել էի տղերքին տեսնեմ , ասի հետս մի երկու բան բերեմ: «Մի երկու բանը» մի քանի մեծ ցելաֆոնով ուտելիքներն ու հյութերն էին, որ զինվորները մինիմում մի երկու օր կուտեն: Հետո արդեն պետքա պարզվեր , որ պարոն մայորը շաբաթը մի քանի անգամ տարբեր դիրքեր է բարձրանում ու ամեն դիրք բարձրանալուց միշտ հետը այդպիսի «մի երկու բան» է տանում: Ցավոք անուն ազգանունը չեմ հիշում դրա համար չեմ կարող նշել:

Այսպիսի բան է կյանքը՝ մեկը պատերազմի ժամանակ զորամասի ճաշարանից կարագ է գողանում , մյուսը ՝ համեմատաբար ավելի խաղաղ ժամանակ սեփական երեխայի բերանից կտրում և տանում է դիրքեր:

Աշոտ Ասատրյան