Այսօր «ըննդիմության» կողմից իշխանփոխություն պահանջելը, նույնն է, որ առանց պարապելու քննություն հանձնես կամ փայտով ու փոքրաթիվ աջակիցներով, զինված ու մեծաքանակ տղերքից հաշիվ պահանջես։

Ամեն անգամ, երբ Հայաստանյան ըննդիմությունը որոշում է հանրահավաքների շարք անել, առանց հաշվի առնելու չհաջողված նախորդ փորձը, հիասթափության և ապատիայի հերթական չափաբաժինն է ներարկում, առանց այն էլ խորը թմբիրի մեջ գտնվող հասարակության մեջ։ Չեն հասկանում, որ էս ժողովուրդը դեռևս իշխանափոխություն չի ուզում, եթե ուզենար կլիներ իշխանափոխություն։ Մարդկանց ձեռք ա տալիս օրվա խնդիր լուծելով, ստեղից ընդեղից կպցնելով ապրել։
Հանրահավաքները Հայաստանյան քաղաքական իրականության մեջ սկսել են ունենալ հակառակ էֆեկտը։ Միշտ չէ, որ հանրահավաքը պայքարի արդյունավետ միջոց է, այն էլ երբ պահանջը իշխանափոխություն է։

Այդ պահանջով հանարահավաք անելու համար, պետք է վայելել հասրակության առնվազն 80%-ի աջակցությունը և տիրապետել իշխանության ռեսուրսների գոնե կեսին։
Այս փուլում հանրահավաքներով, ճանապարհներ փակելով Հայաստանում կարելի է լուծել միայն լոկալ խնդիրներ։

Գրիշա Աղաջանյան