Այս գիշեր ապրիլյան թեժացումներից հետո առաջնագծում գրանցվել է ամենաբարձր լարվածությունը, ընդ որում հակառարկորդն ակտիվացել է Արցախում ԵԱՀԿ-ի դիտարկման ընթացքում։ Այն որ ադրբեջանական կողմը վերջին տարիներին մշտապես առավել ինտենսիվ խախտել է հրադադարի ռեժիմը Արցախի սահմաններում ԵԱՀԿ-ի իրականացրած դիտրակումների ընթացքում, օրինաչափություն էր ապրիլյան պատերազմից առաջ էլ։ Սրանով հակառակորդը լրացուցիչ անգամ ընգծում էր ԼՂ-ի հակամարտությունը ԵԱՀԿ-ի Մինսկի խմբի ձևաչափից ՄԱԿ տեղափոխելու դիրքորոշումը։
Իհարկե քառօրյա պետարզմում տապալվելուց և պաշտոնական Երևանի կոշտ նախապայմաններից հետո, Ադրբեջանի ԱԳՆ-ի հայտարարություններից դատելով, կարող ենք ասել, որ այս երկրի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը նույն համառությամբ չի պնդում ԼՂ հակամարտության ձևաչափը փոխելը, բայց պետք է խոստովանենք, որ ԵԱՀԿ-ի մասով, ադրբաջանական ղեկավարությունը ճիշտ էր՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը այն ձևաչափը չէ, որտեղ հակամարտությունը կարող է ինչ-որ չափով գոնե կարգավորման գործընթաց մտնել։
Մի կողմ դնենք ապրիլյան պատերազմներից առաջ հրադադարի ռեժիմի խախտման վերաբերյալ այս խմբի հերթապահ հայտարարությունները, մի կողմ դնենք նաև այս խմբի համանախագահների դեմքին ուրվածգվող բութ արտահայտությունները, երբ ապրիլին Երևանում հայ լրագրողները հստակ և փաստարկված հարցադրումներ էին հնչեցնում՝ ադրբեջանական բանակի ռազմական հանցագործությունների մասին։ Ամեն ինչից վեր ինձ զարմացնում է, այն, թե ինչպես կարող էին այս խմբի անհասկացող և անսկզբունք դիվանագետներին վստահել աշխարհի ամենախճճված և բարդ հակամարտություններից մեկի կարագավորման առաքելությունը։
Սերժ Սարգսյանը քառօրյա պատերազմից հետո հստակ ձևակերպվեց այն բոլոր նախապայմանները, որի դեպքում Հայաստանը կմտածի Ադրբեջանի հետ երկոսության գնալու մասին, ինչ եթե ոչ անհասկացող են մարդիկ, եթե Երևանի հայտնած դիրքորաշմանը հաջորդում է Մինսկի խմբի հերթական՝ իրադրության մեջ ոչինչ չփոխող և ուշադրություն՝ կողմերին բանակցություններ վերսկսելու մասին կոչը։
Անհասկացող և դիվանագիտական ազդեցություն չունեցող. ահա ում էին վստահել Արցախի կարգավորումը։ Չէ դուք պատկերացրեք, ի պաշտոնե հակամարտություն կարգավորել կոչվածների հայտարարույունն անգամ լումայի արժեք չունի կողմերի համար։
ԵԱՀԿ-ից հրաժարվել պետք է միանշանակ, բայց ԵԱՀԿ-ից հրաժարվելը բոլորովին չի նշանակում, որ տուրք տալ Ադրբեջանի ցանկությանը, կամ հակամարտությունը տեղափոխել ՄԱԿ։
Եվ ընդհանրապես, ռազմաքաղաքական իրադրությունը պահաջում է ճանաչել Արցախի անկախությունը, իսկ Ադրբեջանը այն երկիրը չէ ով հասկանում է բանկցությունների լեզուն։ Իսկ նրանք, ովքեր, ինչպես օրինակ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը կարծում են թե ԼՂՀ ճանաչումը հղի է նաղետալի հետևանքներով, բայց այդպես էլ չեն մասնավերոցենում ինչ աղետալի հետևանքների մասին է խոսը, եթե մենք արդեն ապրիլի 2-ից կրում ենք ամենամեծ աղետի՝ պատերազմի դառնությունները, հորդորում եմ չզբաղվել վոռլիքությամբ և չմոլորեցնել հանրությանը՝ նոր «ահասարսուռ» հետևաքների «զգուշացումներով»։
Կարեն Համբարձումյան