«Ավրորա» մրցանակաբաշխության եզրափակչի 4 մասնակիցներն էլ իրենց անցած ճանապարհով հերոսներ են, մարդկային պարզ հերոսներ: Որոնք հաշվի չեն առել ազգություն, մաշկի գույն, հավատք՝ մարդկանց մեջ տեսել են կյանք ու սկսել են փրկել նրանց:
«Ավրորան» հայերի համար նոր խոսք է, որը հայերին մեկ քայլ վեր է մենք երեկ հայ չէինք մենք շատ ավելին էինք, մենք մի տեսակ էինք, ով չէր մտածում միայն սեփական մաշկը փրկելու մասին, այլ պատրաստ էր աջակցել բոլորին: Պակիստանը չի ընդունել Հայաստանը որպես անկախ պետություն, բայց մասնակիցներից մեկը պակիստանցի է, այդ հրաշք կինը՝ Սայիդա Ղուլամ Ֆաթիման, պայքարում է նորորյա ստրկության դեմ՝ վտանգելով սեփական կյանքը, իսկ եղբայրը հաշմանդամ է դարձել, բայց նա պայքարում է, պայքարում է, որ ապրեցնի: Այո, Պակիստանը կարող է մեզ չճանաչել, բայց պակիստանցի սովյալին, խոշտանգվածի ն մենք ճանաչում ենք, գիտենք նրանց ցավը:
Մարդը, եթե ծնվել է ում մտածել գիտի պետք է հասկանա, որ արյունը կարմիր է, մարդիկ նույնն են՝ մսից ու արյունից: Հակառակ դեպքում կվերածենք սովորական ամեոբայի որոնք առանց ուղեղ ապրում են, կամ ուղեղով գազանի, որոնք սպանում են, բայց նրանք սպանում են ապրելու համար, մենք սպանում ենք ուղղակի անիմաստ, մենք գազանից էլ վատն ենք:
Գայլն ունի արժանապատվություն մարդիկ արժանապատվությունը կորցնելու եզրին են ու Սայիդա Ղուլամ Ֆաթիմաի, Բեռնար Կինվիի, Դոկտոր Թոմ Քաթինաի, Մարգարիտ Բարանկիցեի և մնացած նվիրյալների շնորհիվ մարդիկ դեռ մարդ կոչվելու իրավունքը պահում են: Հույս ունեմ, որ մի օր ես էլ կկարողանամ թեկուզ մեկ մարդու կյանք փրկել անկախ ազգությունից ու մաշկի գույնից: Իսկ մեր հերոսները փրկում են հազարավորներին:
Էդգար Խաչատրյան
