90-ականներին, երբ թեժ մարտեր էին ընթանում, երբ ամեն օր զոհեր ու վիրավորներ ունեինք, երբ ամեն օր տարածք էինք կորցնում կամ գրավում, երբ ամեն օր Հայաստանը լքում էին, երբ ամեն օր փախստականների խնդիր կար... մենք շարունակում էինք ապրել, մենք հարսանիքներ,ծնունդներ ու քեֆեր էինք կազմակերպում:
Անշուշտ ցավ է, կսկիծ, անդառնալի կորուստ է յուրաքանչյուրիս համար 18-20 տարեկան ,և ոչ միայն այդ տարիքի, զինվորի մահը,զոհվելը, բայց ռազմի դաշտում կոփված ժողովուրդը պետք է գիտակցի, որ սուգը հավերժ չէ, որ սուգը կործանում է ազգն ու պետությունը... Հավերժ փառք ընկած տղերքին, շուտափույթ ապաքինում վիրավորված զինվորներին, բարի բախտ ու երջանկություն բոլոր նորապսակներին:
Կիլիկիա Հայաստան
